Ngjitja midis dhëmbëve parafabrikat në akrilik dhe braketave ortodontike. Një studim londinez ka vlerësuar adezivë të ndryshëm që mund të përdoren

Lara Figini

Hapësirat në zonat e përparme - që shkaktohen nga agenesis ose nga heqje të mëparshme - paraqesin një problem për ortodontistin, sidomos nga një pikëpamje estetike; në fakt, pacienti, gjatë trajtimit përshtatet pak për të duruar këto lloje të deficiteve.

Në dhjetëvjeçarin e fundit, përveç zgjidhjeve tradicionale të protezave parciale të lëvizshme, janë përdorur gjithnjë e më shumë elemente dentare në akrilik të paraformuar.
Avantazhet kryesore të përdorimit të tyre do të ishin:
- disponibiliteti i lehtë, edhe me tonalitete që i përshtaten ngjyrës së dhëmbit të pacientit
- përjashtimi i çdo ndërhyrjeje nga ana e laboratorit
- kosto relativisht e ulët.
Dhëmbët mund të futen në harkadë në pozicione "të lira" dhe të stabilizohen nga telat ortodontik sikur të ishin dhëmbë natyral.
Megjithatë, ngjitja midis braketave ortodontike dhe dhëmbëve në akrilik parafabrikat duket e pasigurt.
Në fakt adezioni te këto materiale provizore është kompleks nga përbërja e ndryshme e sipërfaqeve të tyre; këto materiale nuk kapen nga gdhendja konvencionale me acid ortofosforik.
Janë propozuar mënyra të ndryshme për të përmirësuar lidhjen midis adezivëve dhe sipërfaqeve të tilla, si lëmimi i sipërfaqeve me anë të një reaktivi me rërë silici, lustrimit dhe krijimit të mbajtjeve mekanike. Në literaturë ka pak studime që i përkasin kësaj teme, midis tyre, një studim londinez i botuar në Journal of Orthodontic, ka propozuar një metodikë interesante që bazohet mbi hapat e serisë së cyanoacrylate.
Autorët e këtij studimi kanë marrë në konsideratë 200 dhëmbë parafabrikat në akrilik dhe i kanë ndarë në 5 grupe sipas mënyrës së "ngjitjes" së braketave.

Grupi 1: cementimi i braketave nëpërmjet kompozitës (grupi i kontrollit)
Grupi 2: cementimi i braketave nëpërmjet kompozitës pas lëmimit me reaktivin me rërë silici të sipërfaqes së dhëmbit në akrilik
Grupi 3: cementimi i braketave nëpërmjet kompozitës pas krijimit të mbajtjeve mekanike mbi sipërfaqen e dhëmbit në akrilik.
Grupi 4: cementimi i braketave nëpërmjet adezivit cyanoacrylate.
Grupi 5: cementimi i braketave nëpërmjet Panavia (kompozitë)
Autorët kanë matur forcën e ngjitjes, pas kërkesave të veçanta, qoftë në momentin e ngjitjes, qoftë pas lodhjes ciklike.
Adezivi me bazë cyanoacrylate ka treguar - në mënyrë statistikisht të rëndësishme - vlera të ngjitjes më të larta në krahasim me të gjitha teknikat e tjera.
Ky adeziv mund të konsiderohet si material i zgjedhjes së parë në këto rrethana; bio - përputhshmëria e tij duhet të qartësohet, duke qenë se përdoret gjerësisht në kirurgjinë estetike për mbylljen e plagëve. Mbetet për t'u verifikuar efikasiteti dhe kohëzgjatja e ngjitjes në mjedis të lagur, por kohëzgjatja e kufizuar e trajtimeve ortodontike mund të mos e shtrojë këtë çështje.

Grupet në të cilat është kryer një lëmim me reaktivin me rërë silici të sipërfaqes së rezinës dhe të mbajtjeve mikromekanike kanë treguar vlera të ngjitjes më të vogla në krahasim me cyanoacrylate, por, sidoqoftë, në mënyrë të konsiderueshme më të larta në krahasim me grupet ku braketat cementohen me kompozitë ose me kompozitën adezive si Panavia. Si përfundim, kurdo që mungon cyanoacrylate, dy strategjitë që përcaktojnë një ndryshim mekanik ngjyrash të sipërfaqes janë ato që preferohen me ato tradicionale me materialet kompozitë të aplikuara pas kushtëzimit kimik të sipërfaqes methacrylate.

Nën kujdesin e : Lara Figini, Koordinatore Shkencore e Odontoiatria33

Përktheu: Valbona Spahia