Qasje e kombinuar e kirurgjisë ortognatike, ortodoncisë dhe protezave në një rast brachyfacial të rëndë

Trajtimet ortodontike komplekse

Në 10 vitet e fundit në praktikën e ortodoncisë po afirmohen teknika të reja dhe qasje të reja që i mundësojnë profesionistit që të ballafaqojë rastet komplekse në mënyrë gjithmonë e më efikase. Megjithatë konceptet e biomekanikës mbeten gjithmonë të njëjtat dhe mund të aplikohen nga disa prej këtyre instrumenteve të reja duke lejuar zhvillimin e qasjeve të trajtimeve të plota, entuziazmuese dhe me rezultat të parashikueshëm.

Ortodontët e sotëm duhet të jenë në gjendje që të shpjegojnë biologjinë në lëvizjen dentare dhe të kuptojnë cilat mekanika duhen aplikuar nëpërmjet pajisjeve të ndryshme; përdorimin e kirurgjisë me aplikimin e planifikimit virtual tredimensional dhe qasjen Surgery-First; përdorimin e pajisjeve të ankorimit të përkohshëm; nevojën e një plani trajtimi komplet në gjendje që t'i ofrojë pacientit një rezultat të kënaqshëm nga pikëpamja estetike dhe funksionale.

Gjithmonë e më shpesh ortodontët duhet të ballafaqohen me rastet e komplikuara. Sot mjeku i azhornuar ka mundësinë që të ballafaqojë me sukses rastet që në të shkuarën konsideroheshin të patrajtueshëm; shkenca dhe kërkimi i ofrojnë në fakt profesionistit shumë panorama të ndryshme terapeutike për të përftuar rezultate pozitive.

Në vijim prezantohet një rast që ka të bëjë me një qasje të kombinuar të kirurgjisë ortognatike, ortodoncisë dhe protezave në një rast brachyfacial të rëndë të shkëputur nga vëllimi "I trattamenti ortodontici complessi" nga Ravindra Nada dhe Flavio Andreas Uribe (Edra Editore).

Rasti
Një pacient mashkull 56 vjeç me edentuli parciale inferiore paraqet konveksitet të profilit skeletor dhe të profilit të indeve të buta kryesisht për shkak të retrognatizmit mandibular. Pacienti shfaq një model të theksuar të zhvillimit brachyfacial me një lartësi faciale inferiore të zvogëluar, një kënd të reduktuar të planit mandibular dhe një malokluzion dentar të klasës II, ndarje 2, me incizivë qendrorë maksilarë të prirur drejt gjuhës. Buza superiore rezulton e dalë përpara ndërsa ajo inferiore është e futur brenda.

Opsionet e trajtimit
Në rastin aktual për të përftuar një rritje të dimensionit skeletor vertikal është e nevojshme që t'i drejtohemi një osteotomie të LeFort I dhe mobilizimit drejt pjesës së poshtme të harkadës maksilare. Për korrigjimin e raportit skeletor të klasës II është i nevojshëm avancimi i mandibulës. Gjithashtu një ndërhyrje e genioplastikës në formë pyke rezulton e dobishme për të rritur lartësinë faciale totale. Për avancimin anterior të mandibulës është e nevojshme që të korrigjojmë overbite.

Në këtë pacient, planet okluzale maksilare dhe mandibulare konvergjojnë në mënyrë anteriore dhe kjo kërkon një rrotullim në sensin orar të planit okluzal mandibular. Ky objektiv mund të përftohet në nivel anterior nëpërmjet korrigjimit kirurgjikal të overbite ndërkohë në nivelin posterior lihet e lirë hapësira inter-okluzale për ekstruzionin ortodontik të segmenteve bukal mandibular.

Në një pacient me kafshim të thellë ekstruzioni i dhëmbëve posteriorë në fazën post kirurgjikale çon në një rritje të lartësisë faciale anteriore inferiore dhe në një përmirësim të këndit të planit mandibular.

Në vijim sjellim sekuencën e trajtimit:

Figura 1 Fotografi ekstraorale/intraorale e radiografisë panoramike para trajtimit

Figura 2 Teleradiografia latero-laterale para trajtimit me diagramën dhe analizën cefalometrike.

Figura 3 Nivelimi para kirurgjikal. Shënim: ka qenë e nevojshme që të ekstraktojmë molarin e dytë mandibular djathtas për shkak të një frakture vertikale të rrënjës.

Figura 4 Nivelimi para kirurgjikal me harkun në çelik të paoksidueshëm .019 x .025".

Figura 5 Rrotacioni orar post kirurgjikal i planit okluzal mandibular nëpërmjet ekstrusionit të dhëmbëve mandibularë posteriorë

Figura 6 Vijimësia e rotacionit orar post kirurgjikal të planit okluzal mandibular nëpërmjet ekstrusionit të dhëmbëve posteriorë mandibularë

Figura 7 Vijimi i rotacionit orar post kirurgjikal të planit okluzal mandibular nëpërmjet ekstrusionit të dhëmbëve posteriorë mandibularë

Figura 8 Stabilizimi post kirurgjikal i okluzionit. Përkulja e kompensimit midis dhëmbëve inferior anterior dhe posterior ruhet. Implanti i pozicionuar në rajonin e molarit të parë mandibular djathtas.

Shënim: në rajonin e incizivëve inferiorë protezisti ka vendosur që të ekstraktojë incizivët lateralë dhe që të pozicionojë në vendin e tyre dy implante për të mundësuar mbështetjen me një urë me katër elemente, dy prej të cilëve pezull.

Figura 9 Fotografi ekstraorale/intraorale dhe radiografia panoramike pas trajtimit. Puna e restaurimit të kompletuar duke përfshirë kurorën mbi implant të molarit të parë mandibular djathtas, urën e mbajtur nga implantet e incizivëve lateralë në nivelin e segmentit incizal inferior dhe kurorën mbi incizivin lateral maksilar djathtas.

Figura 10 A, Teleradiografia latero-laterale pas trajtimit. B, Mbivendosja (e zezë, para trajtimit; e kuqe, pas trajtimit).

Përse është kryer një ndërhyrje kirurgjikale ortognatike në këtë pacient?
Ky pacient paraqiste një model të rëndë të zhvillimit brachyfacial dhe një kafshim të thellë anterior. Nga ana estetike ishte e dukshme një përkulje mento-labiale, me ekspozim incizal minimal në qetësi dhe kur qeshte. Për shkak shkallës së rëndë të "sindromës së fytyrës së shkurtër", ky pacient kërkonte një ndërhyrje për ta korrigjuar nëpërmjet kirurgjisë ortognatike me mobilizim maksimal drejt pjesës së poshtme të nofullës, rrotullim në sens orar të mandibulës dhe genioplastikë në formë pyke.

Të gjitha këto lëvizje kanë lejuar që të arrihet një rezultat perfekt estetik dhe okluzal. Një zgjedhje jo kirurgjikale do të kishte çuar në një korrigjim okluzal të limituar dhe në një impakt të lënë pas dore mbi estetikën faciale dhe të buzëqeshjes.

Përse është lënë në njësi një splint (copëz metalike) pas ndërhyrjes kirurgjikale?
Splinti është lënë në njësi në mënyrë që të mund të shërbente si guidë për dimensionin vertikal në nivelin e dhëmbëve anteriorë. Nga momenti që pacienti paraqiste një përdorim të moderuar të incizivëve mandibulare, splinti kirurgjikal është lënë si referim në gjendje që të tregojë pozicionin në të cilin dhëmbët posteriorë duhet të arrijnë në okluzion.

Splinti është prerë në mënyrë distale me kaninët maksilarë për të mundësuar eruptimin e dhëmbëve posteriorë që është realizuar me përdorimin e llastiqeve të klasës II me qëllimin për të favorizuar kryesisht një ndryshim të planit okluzal në harkadën mandibulare.

Përktheu: Erjola Taga