Trajtimi stomatologjik për Çrregullimet Respiratore të Gjumit te fëmijët me OSAS pediatrike

Balian A., Malerba A., Strohmenger A.

Çrregullimet respiratore të gjumit (SDB, Sleep Disordered Breathing) janë një grup heterogjen i kushteve kronike në të cilat verifikohen episode të përsëritura të hipopneas dhe/ose apneas gjatë natës. Fragmentimi i arkitekturës së gjumit dhe hipoksemia gjatë natës provokojnë për një kohë mesatare ndryshime të rënda neurologjike, metabolike dhe kardio-vaskulare që ndërpresin mirëqenien dhe zhvillimin e fëmijës. SDB paraqesin një pik karakteristik epidemiologjik në fëmijërinë e hershme: vlerësohet që deri në 27% fëmijët nga mosha 3 deri në 6 vjeç referojnë simptoma që lidhen me SDB dhe deri në 4% vuan nga Sindroma e Apneave Obstruktive të gjumit (OSAS = Obstructive Sleep Apnea Syndrome), forma më e rëndë e SDB.

Malokluzioni, që është një anomali në rritje e nofullës dhe mandibulës, është konsideruar një faktor i rëndësishëm risku qoftë për shfaqjen për herë të parë qoftë për përsëritjen e SDB dhe OSAS te fëmijët. Terapia ortodontike dhe mio-funksionale, e indikuar për të normalizuar rritjen e zgavrës orale dhe për të riekuilibruar funksionet orale, mund të sjellë te këto pacientë një përmirësim edhe të shenjave dhe simptomave respiratore natën. Gjatë Kongresit Kombëtar të XXXI të Shoqërisë Italiane të Pediatrisë Preventive dhe Sociale janë paraqitur rezultatet e një studimi pilot të kryer në UDS të Odontostomatologjisë Pediatrike të ASST Santi Paolo e Carlo të Milano, në bashkëpunim me Qendrën Rajonale për Epilepsi dhe Mjekësinë e Gjumit në të njëjtin spital. Studimi ka përfshirë 10 pacientë, me moshë nga 3 deri në 7 vjeç, që janë ndarë në dy grupe, në bazë të nevojave të monitorimit kardio-respirator fillestar: grupi i OSAS dhe grupi i SDB jo-OSAS. Të gjithë pacientët paraqisnin malokluzion dhe i janë nënshtruar trajtimit ortodontik dhe terapisë mio-funksionale oro-faciale.

Variablat vijuese janë vlerësuar në fillim (T0), pas 6 muajsh (T1) dhe pas një viti (T2) të terapisë: parametrat okluzalë dhe dento skeletikë, simptomat e referuara të SDB apo OSAS, modeli neuro-i sjelljes i evidentuar nga testet neuro-psikologjike. Në grupin OSAS është përsëritur edhe monitorimi kardio-respirator, duke vlerësuar treguesit vijues: AHI, ODI, hipokseminë. Në të dyja grupet, verifikohet një përmirësim i malokluzionit dhe një përmirësim i simptomave që lidhen me çrregullimin respirator apo përmirësim të rezultateve të testeve neuro-të sjelljes.

Pacientët e grupit OSAS kanë evidentuar një reduktim të treguesit AHI pas 6 muajsh dhe 3 pacientë nga 5 kanë regjistruar një AHI të barabartë me "0" pas 1 viti, shenjë e zgjidhjes së plotë të problematikës respiratore. Rezultatet e studimit aktual lejojnë që të afirmohet se trajtimi stomatologjik është efikas në përmirësimin e shenjave dhe simptomave të SDB dhe OSAS në fëmijërinë e hershme, duke përfaqësuar kështu një alternativë të vlefshme për zgjidhjen terapeutike më invazive.

Përktheu: Valbona Spahia