A janë vërtetë efektive pajisjet e ankorimit të përkohshëm në trajtimin e kafshimeve të hapura?

Davide Elsido

Kafshimi i hapur është konsideruar si një devijim në marrëdhënien vertikale të harkadave dentare maksilare dhe mandibulare, të karakterizuar nga një mungesë e kontaktit ndërmjet segmenteve të kundërta të dhëmbëve. Kafshimi i hapur krijohet për shkak të ndërveprimit të shumë faktorëve etiologjikë, qoftë të trashëguar qoftë nga natyra.

Trajtimi i kafshimit të hapur është cilësuar si një nga trajtimet më të komplikuara dhe sfiduese në fushën ortodontike. Kontrolli i dimensionit vertikal dhe lartësia e regjioneve posteriore dentoalveolare është konsideruar faktori më i rëndësishëm në trajtimin me sukses të pacientëve me kafshim të hapur dhe hiperdivergjencë. Për korrigjimin e kafshimit të hapur me një mandibulë të futur brenda dhe lartësi të madhe të molarit, intruzioni i dhëmbëve posteriorë është opsioni më i mirë. Sidoqoftë, futja e dhëmbëve molarë është shumë e vështirë për t'u arritur me mekanika tradicionale.

Në vitet e fundit, pajisjet e përkohshme të ankorimit (TADs) janë përdorur gjithnjë e më shumë për pacientët me kafshim të hapur sepse sigurojnë futjen e molarit, që ka qenë i pamundur me mekanikat ortodontike të kombinuara me ankorimin intra- dhe ekstra-oral. Për më tepër përdorimi i TADs, korrigjimi vertikal i regjionit dentoalveolar posterior pa efekte anësore të pafavorshme janë bërë të mundura. Kreshta infrazigomatike është përdorur me sukses për të sigururar ankorimin skeletor për futjen e dhëmbëve posteriore maksilare.
Në një artikull të fundit në European Journal of Dentistry është publikuar për një studim klinik që vlerëson efektet e pajisjeve të ankorimit të përkohshëm (TADs) në trajtimin e kafshimeve të hapura dhe duke i krahasuar me rezultatet e kontrolleve të patrajtuara.
Një total prej 40 pacientësh me kafshime anteriore skeletore janë ndarë në dy grupe me nga 20 persona secili. Mosha kronologjike mesatare për trajtimin e grupeve (14 femra, 6 meshkuj) ishte 16.68 ± 2.80 vjeç, krahasuar me 16.63 ± 2.83 vjeç për grupin e kontrollit (11 femra, 9 meshkuj). Minipllakëzat e titanit të fiksuara nga të dyja anët në zonën e kreshtës infrazigomatike u përdorën për TADs dhe forcat intruzive janë zbatuar te dhëmbët me susta Ni-Ti. Në këtë studim, pajisja dhe mekanika e përdorur ka lëvizur me sukses molarët e sipërm.

Ata realizojnë 3.59 mm të intruzionit të molarëve. Kjo sasi e intruzionit, në një masë të gjerë, është arritur nga forcat bukale intruzive. Pas intruzionit të molarëve, auto-rrotullimi i mandibulës është raportuar nga autorë të ndryshëm. Ky rezultat ishte i vërtetë edhe për këtë studim sepse intruzioni i molarëve maksilarë shkakton një rrotullim anterior të konsiderueshëm të mandibulës. Plani mandibular i mbyllur nga një mesatare prej 2.25°, që rezultojnë në 3 mm të lëvizjes lart dhe përpara të mjekrës.
TADs ka shënuar fillimin e një epoke të re në menaxhimin e deformimeve të rënda dentofaciale, në të cilat kirurgjia ka qenë i vetmi opsion. Me intruzionin e suksesshëm të molarëve maksilarë, mandibula rrotullohet automatikisht nga ana anteriore, duke rezultuar në kafshim të hapur. Duke e përmbledhur, kafshimi i hapur skeletor anterior mund të trajtohet me TADs, pa kirurgji ortognatike. Me ankorimin e minipllakëzave, është arritur intruzioni i vërtetë i molarit me më shumë se 4 mm. Me intruzionin e molarit është përcaktuar rrotullimi anterior i mandibulës dhe një reduktim i konsiderueshëm në lartësinë anteriore të fytyrës.

Për më tepër: Are temporary anchorage devices truly effective in the treatment of skeletal open bites?

Përktheu: Valbona Spahia