Trajtimi i pacientëve që janë në terapi me antikoagulantë

Nga Lara Figini

Trajtimi stomatologjik i pacientëve në terapi kronike me antikoagulantë është i pranishëm kudo në praktikën mjekësore sepse antikoagulantët janë ndër klasat më të zakonshme të barnave të dhënë me recetë në të gjithë botën.

Terapia kronike me antikoagulantë në rastin e procedurave dentare kirurgjikale çon në një farë risku për gjakrrjedhje, që kundërshtohet nga mundësia e iktusit, embolisë pulmonare, infarktit dhe fenomeneve të tjerë embolikë lokalë ose sistemikë kurdo që agjentët antikoagulantë ndërpriten për të kryer manovrat kirurgjikale dentare.

Tipologjia e kërkimit dhe modaliteti i analizës
Në një studim të publikuar në Jada në korrik 2019, autorët ilustrojnë interferimet e mundshme që këto barna antikoagulante kanë me barnat e tjera që jepen nga stomatologët, cilat janë manovrat që stomatologu mund të ndjekë me qetësi pa ndërprerë antikoagulantin, sa risk ka për gjakrrjedhje dhe cilat manovra hemostatike nevojiten në rastin e gjakrrjedhjes së tepërt.

Rezultate
Në tabelën 1 janë ilustruar klasat e barnave antikoagulante, indikacionet e tyre dhe interferencat me barnat e dhënë nga stomatologu.

Tab. 1 Klasat e antikoagulantëve, indikacionet e tyre dhe ndërveprimet me barnat e tjera

Sipas udhëzimeve kryesore, stomatologët në përgjithësi mund të kryejnë një trajtim dentar të vogël që përfshin 1 apo 2 esktraktime dentare jo komplekse nga pikëpamja kirurgjikale, procedurat protetike (si proteza fikse dhe të lëvizshme, apo kurorat dhe urat), pozicionimin e implanteve, procedurat endodontike, biopsitë e indeve të buta, mbushjet dhe restaurimet dentare, ndërhyrjet periodontale që nuk nxisin gjakrrjedhje të madhe tek indet e buta te pacientët që i nënshtrohen terapisë antikoagulante pa e ndërprerë dhe pa u konsultuar me mjekun që i ka dhënë terapinë.

Edhe pse stomatologët mund të kryejnë pjesën më të madhe të procedurave dentare në prani të antikoagulimit terapeutik, mund të jepen paralajmërime për minimizimin e gjakrrjedhjes periproceduriale.

Për pjesën më të madhe të pacientëve që marrin antikoagulantë, është e mjaftueshme një hemostazë lokale me kompresion nëpërmjet një garze. Nëse kjo nuk është e mjaftueshme mund të marrim masa të mëtejshme, ndërmjet të cilave qepja, djegia, celuloza e oksiduar (Surgicel, Ethicon), sfungjerë të absorbueshëm (Gelfoam, Pzifer) dhe ngjitës fibrine.

Nëse problemi vazhdon, stomatologu mund të përdorë barna antifibrinolitikë si acidi tranexamic dhe acidi ε-aminocaproic për parandalimin apo trajtimin e tij.

Acidi tranexamic paraqet edhe një formulim me 5% të administruar si një kolutor oral me 5 ml 5-10 minuta përpara procedurës stomatologjike dhe nga 3-4 herë në ditë për 1 apo 2 ditë pas procedurës.

Konkluzione dhe implikime klinike
Stomatologët mund të kryejnë pjesën më të madhe të procedurave dentare në mënyrë të sigurt pavarësisht nëse pacientët janë apo jo në terapi me antikoagulantë.

Duke njohur klasat e zakonshme të antikoagulantëve, duke inkorporuar strategji për të minimizuar gjakrrjedhjen dhe duke kuptuar se në cilën mënyrë barnat e dhënë zakonisht nga stomatologu ndërveprojnë me antikoagulantët janë hapat thelbësore për të praktikuar një asistencë të sigurt dhe të plotë.

Për më tepër:
Kaplovitch E, Dounaevskaia V. Treatment in the dental practice of the patient receiving anticoagulation therapy. J Am Dent Assoc 2019 Jul;150(7):602-8.

Përktheu: Valbona Spahia

Për të votuar duhet të vendosni kredencialet tuaja në Medikey

Interesant ( 43 votim / mesatar 3 )