Vlerësimi i mbijetesës së HCoV19 në aerosol dhe në sipërfaqe të ndryshme

Nga Lara Figini

Një koronavirus human që mund të çojë pacientin e infektuar në një sindromë respiratore akute të rëndë, ndonjëherë edhe vdekjeprurëse, të quajtur koronavirus 2 SARS-CoV-2) (të përkufizuar më parë si HCoV19), që u shfaq fillimisht në Wuhan, në Kinë, në fund të vitit 2019, tani po shkakton një pandemi duke shqetësuar seriozisht të gjithë botën.
Po sa mbijeton ky virus në ajër të hapur apo në sipërfaqe të ndryshme?

Tipologjia e kërkimit dhe modaliteti i analizës
Në një studim in vitro, të publikuar në The New England Journal of Medicine në mars 2020, autorët kanë analizuar aerosolin dhe qëndrueshmërinë sipërfaqësore të SARS-CoV-2 (Covid19) duke krahasuar me ato të SARS-CoV-1, koronavirusi që lidhet më shumë me njeriun.
Autorët kanë vlerësuar qëndrueshmërinë e HCoV19 (SARS-CoV-2) në aerosol dhe në sipërfaqe të ndryshme dhe kanë vlerësuar normën e tij të rënies duke përdorur një model Bayesian të regresionit.
Janë përdorur shtame në aerosol(<5 μm) që përmbajnë HCoV19 (105,25 50% doza infektive për kulturë indesh [TCID50] për milimetër) dhe shtame të tjera që përmbajnë SARS-CoV-1 (106.75-7.00 TCID50 për milimetër) të gjeneruar nga një nebulizator Collison me tre reaktivë.
Infektimi viral është analizuar dhe është regjistruar në pesë kushte mjedisore (aerosol, plastikë, çelik i paoksidueshëm, bakër dhe karton). Të gjitha matjet eksperimentale janë kryer në tre kopje.

Rezultate
HCoV19 ka mbetur i pranishëm në aerosol përgjatë gjithë eksperimentit (3 orë), me një reduktim të titullit infektiv nga 103,5 në 102,7 TCID50 për litër ajri. Ky reduktim ka rezultuar i ngjashëm me atë që është observuar me SARS-CoV-1, nga 104,3 në 103,5 TCID50 për milimetër.
HCoV19 ka rezultuar më i qëndrueshëm në sipërfaqe si plastika dhe çeliku i paoksidueshëm në krahasim me sipërfaqet e bakrit dhe kartonit.
Në plastikë dhe çelik të paoksidueshëm virusi ka rezultuar se jeton deri në 72 orë pas rënies në këto sipërfaqe, edhe pse titulli viral është reduktuar në mënyrë të konsiderueshme (nga 103,7 në 100,6 TCID50 për milimetër pas 72 orësh në plastikë dhe nga 103,7 në 100,6 TCID50 për milimetër pas 48 orësh në çelik të paoksidueshëm).
Në bakër, nuk është matur asnjë ngarkesë virale e HCoV19 pas 4 orësh dhe në karton nuk është matur asnjë ngarkesë virale e HCoV19 pas 24 orësh.

Konkluzione
Nga të dhënat e nxjerra nga ky studim in vitro, që duhet të konfirmohen me punime të tjera analoge, mund të dalim në përfundimin se virusi HCoC19 mbijeton në spërkla ajri deri në 3 orë dhe në sipërfaqe kohëzgjatja e tij varet nga lloji i materialit. Në një klimë të ftohtë dhe të thatë mbijetesa e tij është më e madhe ndërsa në diell mbijetesa e tij reduktohet në mënyrë drastike.
Sidoqoftë, ngarkesa virale e të gjitha sipërfaqeve të hetuara përgjysmohet pas disa orësh dhe nuk është e thënë që të jetë në gjendje të infektojë.

Implikime klinike
Studime të tjera janë të nevojshme për mbijetesën e këtij virusi në ajër në mjedise të hapura dhe të mbyllura. Janë të nevojshme edhe studime të tjera për të kuptuar motivin përse mbijetesa e HCoV19 është më e lartë në disa sipërfaqe në krahasim me të tjerat.

Për më tepër: N. van Doremalen et al. Aerosol and surface stability of SARS-CoV-2 as compared with SARS-CoV-1. N Engl J Med March 17, 2020; DOI: 10.1056/NEJMc2004973.

Përktheu: Valbona Spahia