Diagnoza klinike dhe trajtimi kirurgjik i molarëve të tretë mandibular të retinuar

Ky punim përshkruan një teknikë operative të përcaktuar mirë dhe paraqet protokollet për menaxhimin e dekursit postoperator të komplikacioneve të mundshme.
Molarët e tretë (dhëmballët e pjekurisë siç njihen ndryshe) janë elementët që kanë më shpesh mungesë erupsioni (82,2%) dhe paraqesin aspekte të veçanta që e bëjnë ndërhyrjen për heqjen e tyre më të vështirë në krahasim me elementët e tjerë dentar.

Për të reduktuar në minimum rrezikun e dëmtimeve iatrogjene dhe për të parandalohen komplikacionet e mundshme kirurgjike dhe mjekësore para dhe pas operacionit rezulton me rëndësi të veçantë një vlerësim i kujdesshëm i pacientit para operacionit, edhe nga një pikëpamje sistemike dhe njohja e anatomisë së pjesës së operuar.
Hapi i parë që mjeku duhet të kryejë për një planifikim korrekt të ndërhyrjes konsiston në analizimin e ndryshimeve klinike dhe radiografike. Për këtë arsye janë marrë në ekzaminim dy klasifikimet përkatëse të molarëve të tretë mandibularë: Winter dhe Pell&Gregory.

Ndërhyrja ndjek protokolle të sakta kirurgjike. Pas kryerjes së një anestezie lokale, vijohet me përgatitjen e një çarje që e ka fillimin nga mukoperiostali me trashësi të plotë, zgjedhja e së cilës përcaktohet kryesisht nga thellësia në të cilën ndodhet dhëmbi nën gingivë dhe pozicioni i tij. Në të gjitha rastet, bordurat duhet të krijojnë një hapësirë të mjaftueshme për procedurën kirurgjike (vizive dhe instrumentale), të shmangin strukturat anatomike përreth (nervin e gjuhës, arterien e fytyrës), duke lejuar një ripozicionim të saktë të bordurave dhe një qepje të lehtë

.
Përdorimi i instrumentit piezoelektrik paraqet një alternativë të vlefshme në rastet e ostektomisë së thellë dhe për heqjet e mbetjeve të rrënjëve në raport të ngushtë me strukturat anatomike kyçe.
Rrjedha pas operacionit që ndjek ndërhyrjen klinike të heqjes së dhëmbit mund të karakterizohet nga shenja dhe simptoma të ndryshme, e rëndësishme është të informohet pacienti mbi simptomatologjinë më të shpeshtë që përfshin kontraktimin e muskujve të nofullës që pengojnë hapjen e gojës, edemë në vendin ku kryhet heqja dhe gjakosje.
Duke qenë se ndërhyrjet e heqjes së molarëve të tretë parashikojnë përdorimin e një instrumenti bazë për kirurgjinë e heqjeve të dhëmbëve dhe një instrument specifik për manovrat e ostektomisë dhe odontomisë, janë të furnizuar edhe me kritere për zgjedhjen e duhur për ndërhyrjen, për përgatitjen e pacientit dhe të ambientit të punës.