Krahasimi midis restaurimeve me disilikat litiumi E.Max të përftuara me metodat tradicionale dhe dixhitale. Rezultatet nga një studim turk

Duke filluar nga vitet 90, futja e sistemeve adezive ka favorizuar përdorimin e qeramikës në rehabilitimet protetike. Disilikati i litiumit është qeramika më e përdorur në fushën stomatologjike, falë rezistencës së saj të lartë ndaj përkuljeve dhe kapacitetit të saj për të minimizuar përhapjen e mikro-boshllëqe të mundshme. Restaurimet që prodhohen me këtë material mund të përftohen ose nëpërmjet teknikës së mikrofuzionit me dyll (IPS E.max Press) ose nëpërmjet metodës me dizajn dhe prodhim të drejtuar nga kompjuteri (IPS E.max CAD/CAM). Suksesi i një restaurimi garantohet nga prania e izolimit margjinal dhe mungesa e hapësirës midis restaurimit dhe dhëmbit.

Rishikimi "The marginal fit of E.max Press and E.max CAD lithium disilicate restorations: A critical review" nga Mounajjed, Layton dhe Azar ka vlerësuar këtë aspekt duke hasur 76 artikuj në literaturë që trajtonin këtë argument. Nga këto, vetëm 13 janë marrë në konsideratë pasi ishin pjesë e kritereve të përzgjedhura për t'u përfshirë: artikujt e publikuar pas vitit 2005; E.max si material i përdorur; matje in vitro të boshllëkut margjinal.
Konkluzioni i evidentuar nga një artikull i tillë është që kurorat në disilikat litiumi të prodhuara me E.max Press (shkalla e boshllëkut margjinal: 48 - 88 mikron) paraqesin një izolim margjinal më të mirë krahasuar me E.max CAD (shkalla e boshllëkut: 58 - 89 mikron). Në të kundërt për restaurimet e pjesshme, sistemi CAD (vlera mesatare e boshllëkut margjinal: 55,65 mikron).
Pavarësisht kësaj, është e mundur që të theksojmë se ka problematika bazë në këto studime:
1) Numri i kampionëve të përdorur është kryer për të stabilizuar shkallën e vlerave të pranueshmërisë së boshllëkut margjinal

2) Vlerësimi i mikro-boshllëqeve i kryer nëpërmjet përdorimit të mikro-CT në vend të mikroskopëve optikë ose elektronikë, paraqet një marzh më të lartë gabimi, duke qenë se mikro-CT kanë një shkallë më të vogël diskriminimi të imazhit krahasuar me mikroskopët.

3) Studimet që kanë përdorur skanerin për të vlerësuar mikro-boshllëkun paraqesin edhe këto të marzheve të gabimit, për sa i përket kurbës së mësimit të çdo operatori është e ndryshme midis individëve të ndryshëm.

4) Sistemi Cerec 3D dhe sistemi Everest 3D përdorin lloje të ndryshëm sofware dhe frezash. Sipas studimit të Hamza et. al. kurorat e prodhuara me sistemin Everest CAD garantojnë një boshllëk më të vogël krahasuar me atë të Cerec InLab edhe nëse numri i matjeve të kryera nuk është i përshtatshëm për të përcaktuar një rezultat të përshtatshëm.

5) Artikujt e marrë në konsideratë janë në një periudhë që përfshihet midis vitit 2012 dhe 2014. Ndërsa në vitet e fundit janë zhvilluar software më të mirë për metodat CAD/CAM, duke garantuar prodhimin e manifakturave me karakteristika më performuese.
6) Duke krahasuar rezultatet e dy kategorive, vlerat devijojnë pak. Si pasojë nuk është një diferencë statistikore domethënëse midis dy tipologjive të metodave. Për të gjitha motivet e sipër përmendura është e mundur që të dalim në përfundimin se si përdorimi i restaurimeve në disilikat litiumi, produkte me metodë tradicionale ose metodë CAD/CAM paraqesin një performancë pothuajse identike për studimet e kryera deri më 2014.

Nën kujdesin e: Simona Chirico, stomatologe

Përktheu: Erjola Taga