Kur trauma dentare mund të jetë pasojë e dhunës. Nga JAMA udhëzimet për trajtimin stomatologjik

AIO pak kohë më parë ka hedhur propozimin për një regjistër kombëtar të traumave infantile duke dëshmuar se dentistët mund të identifikojnë dhe denoncojnë situata të keqtrajtimit. Por si të bëjmë që t'i dallojmë ato?
Sheela Raja, psikologe, në një numër të JAMA (Journal of the American Dental Association) ka publikuar një artikull me udhëzime (trauma-informed care pyramid) për trajtimin e këtyre pacientëve.
Raja profesoreshë e asociuar në University of Illinois ka drejtuar një kërkim me një grup mjekësh dhe stomatologësh pranë Departamentit të Stomatologjisë Pediatrike të universitetit të saj ku bëjnë pjesë pacientë nga e gjithë zona metropolitane e Chicago-s. Viktimat e dhunës në shtëpi mund t'i drejtohen dentistit për t'u kuruar, - kujton Raja. Në 50% të rasteve të dhunës janë të pranishme lezione oro-faciale ose të kokës në përgjithësi. Kaviteti oral është edhe një zonë shënjestër e dhunës seksuale te të miturit.
Çdo herë që gjendemi përballë një lezioni oro-facial dhe shpjegimi i ndodhisë nuk duket bindës duhet që të dyshojmë për dhunë.
Në këtë pikë qasja është thelbësore, - sugjeron profesoresha Raja. Viktimat e abuzimeve zakonisht kanë mekanizma mbrojtës, zhvillojnë ankth dhe kanë tendencën që të mos besojnë te qasja normale terapeutike; fakti që i "prek", për të përdorur një aspirator ose instrumente të tjera, mund të shkaktojë kujtime obsesive traumatike.

Për të orientuar dentistin e përgjithshëm, Raja dhe ekipi i saj kanë krijuar një udhëzim për trajtimin e "trauma-informed care pyramid" që ndahet në tre hapa:
Hapi 1: qasja e parë bazohen në një kontroll të ngushtë të situatës duke përdorur teknikën klasike të "tell, show, do" (flit, trego atë që do të bësh dhe vepro), duke treguar sekuencën e mundësive terapeutike. E gjitha kjo ndihmon në qetësimin dhe në krijimin e një klime besimi.

Hapi 2: të kuptosh efektet që trauma ka pasur mbi shëndetin e pacientit eventualisht me bashkëpunimin e specialistëve të tjerë; krijimi i një rrjeti të brendshëm profesionistësh ose të jashtëm me studimin që t'i kërkojmë nëse është e nevojshme konsulenca. Pacienti ka një përjetim të ngjarjeve stresuese në jetë, qasja "jo gjykuese" dhe dëgjimi i tij, janë baza për të përcaktuar bashkëpunimin terapeutik. Dentisti duhet të ketë një formim specifik për të komunikuar në mënyrë të guximshme dhe jo të përfshihet emocionalisht nga historia dhe nga përjetimet e pacientit.

Hapi 3: vlerësimi i pasojave të traumës mbi shëndetin oral dhe formulimin e një plani trajtimi stomatologjik.

Nën kujdesin e: Davis Cussotto, stomatolog, Twitter @DavisCussotto

Përktheu: Erjola Taga