E shkuara, e tashmja dhe e ardhmja e koadjuvantëve lokalë dhe sistemikë në trajtimin jo kirurgjikal të perimplantitit dhe parodontitit: udhëzime dhe kufizime

Nga hetimi, "Antibiotikët lokalë në trajtimin e parodontitit dhe perimplantitit: udhëzime", i kryer nga Edra në një kampion prej 1.000 stomatologësh italianë dhe në fazë publikimi, ka dalë në pah ekzistenca e një ideje konfuze rreth udhëzimeve për përdorimin e antibiotikëve në terapitë parodontale.
Pjesa më e madhe e popullsisë deklaron se:
- njeh riskun për rezistencë bakteriale të shkaktuar nga administrimi në shkallë të gjerë i antibiotikëve sistemikë
- njeh përqindjen e lartë të patogjeneve rezistentë ndaj amoksicilinës
- megjithatë, të përshkruhen të paktën çdo javë antibiotikë sistemikë në veçanti amoksicilina + acidi klavulanat për terpainë e absceseve parodontale dhe perimplantare
- percepton nevojën e një antibiotiku lokal efikas
- nuk njeh ndryshimin midis "medical device" dhe "barna"
- vëren një prevalencë të perimplantitit në këtë studim deri në 10%.
Është e rëndësishme të nënvizojmë se dhe Ministria e Shëndetit dhe AIFA rekomandojnë një përshkrim të kujdesshëm dhe të synuar të antibiotikëve sistemik, duke pasur parasysh emergjencën e rezistencës bakteriale për të cilën jemi Shteti kryesor përgjegjës.

Koncepti që bakteret luajnë një rol prioritar në etiologjinë e sëmundjes perimplantare dhe parodontale është i mirë dokumentuar. Objektivi primar i terapisë parodontale është zhdukja dhe/ose reduktimi i kariesit bakterial parodontopatogjen nëpërmjet debridement mekanik dhe manual. Protokolle të ndryshëm të terapisë parodontale jokirurgjikale janë kryer me kalimin e viteve duke filluar që nga instrumentet manuale të Scaling dhe Root Planning (SRP) me kuadrate nga më aktuali Full Mouth Instrumentation (FMI) në kombinim ose jo me terapinë me antibiotikë sistemikë (amoksicilinë + metronidazol). Zgjedhja e protokollit terapeutik më të saktë lëviz nga një diagnozë korrekte që, duke marrë atë që raporton Armitage, duhet të bazohet në analizimin e kujdesshëm të të dhënave klinike, radiografike dhe të anamnezës (klasifikim i 1999). Kjo lejon dallimin midis kategorive të ndryshme të sëmundjes parodontale:
- gingivit
- parodontit kronik
- parodontit agresiv i lokalizuar
- parodontit agresiv i gjeneralizuar
- parodontit si shfaqja e sëmundjes sistemike
- sëmundje parodontale ulçero - nekrotike
- abscesi parodontal
- lezione të kombinuara endo-parodontale
- lezione parodontale të nxitura ose të fituara (traumatike)
Hapat kryesor në vijim për menaxhimin e pacientit parodontal parashikojnë një rivlerësim pas trajtimit me të paktën 6 javë distancë, kryerja e një follow up-i të personalizuar dhe korrigjimi i mundshëm kirurgjikal i xhepave të mbetur. Nevoja e një trajtimi shtesë vjen nga limitet e terapisë jokirurgjikale:
- aftësia e mjekut
- xhepa të thellë
- vështirësi aksesi
- anatomi komplekse
- efektiviteti dhe efikasiteti i instrumenteve
- kapaciteti i disa baktereve për t'u infiltruar në indet e buta
Koagulantë të ndryshëm janë propozuar në literaturë për të përmirësuar rezultatet klinike dhe mikrobiologjike të përftuar vetëm me terapinë jokirurgjikale"
- klorheksidina
- fluoruri aminik dhe fluoruri i kallajit
- terapia fotodinamike
- lazeri
- dehidratuesi kimik me bazë fluori
- antibiotikët lokal
Nga prova shkencore ashtu si edhe nga diskutimi i ekspertëve shfaqet se koagulantët lokal të propozuar dhe të testuar sot përmirësojnë rezultatet e terapisë jokirurgjikale në mënyrë të limituar dhe shpesh tregojnë ndryshime minimale, domethënëse vetëm nga ana statistikore dhe sigurisht jo nga pikëpamja klinike.