Efektet e madhësisë së implantit në stabilitetin e tij

Nga Danilo Alessio di Stefano

Zhvillimet e fundit në kërkimin klinik dhe shkencor në lidhje me kuantifikimin e stabilitetit primar sugjerojnë fortësisht që përdorimi i parametrave të matjeve dinamike, në vend të atyre statike, të mund të lejojë marrjen e informacioneve më të sakta në lidhje me madhësinë, një potencial i konsiderueshëm për recidivat klinike.

Parametrat tradicionalë të matjes së stabilitetit primar në fakt janë statikë: të cilët matin stabilitetin e implantit sapo të bëhet pozicionimi i tij ose në lidhje me një moment të vetëm të futjes së tij. Bëhet fjalë, duke u limituar tek ata që përdoren në mjedisin klinik, për insertion torque (IT, torque maksimal që është i nevojshëm për të ushtruar futjen e implantit) dhe për implant stability quotient (ISQ, pra një matje e dislokimit të mundshëm lateral të implantit sapo ai të jetë futur).

Të dy parametrat regjistrojnë një gjendje të përpiktë të implantit dhe vlera e tyre nuk varet nga ndërveprime të shumta që këto kanë pasur gjatë pozicionimit të tij. Së fundmi disa autorë, ndërmjet të cilëve kanë qenë edhe autorët e këtij artikulli, kanë propozuar përdorimin e parametrave dinamikë: bëhet fjalë për parametra vlera e të cilëve varet nga ndërveprimet që implanti ka pasur me indin kockor përreth gjatë futjes së tij. Këto parametra shfrytëzojnë për llogaritjen e tyre funksionin integral, të njohur edhe në analizën matematikore që lejon arritjen e një vlere të vetme duke u nisur nga kontribute të panumërta.

Dy parametrat dinamikë që përdoren sot janë integrali i kurbës torque-thellësi dhe ai i kurbës torque-kohë e janë matur nga energjia e nevojshme që duhet për të pozicionuar implantin. Duke qenë se në pjesën më të madhe të rasteve futja e implantit bëhet me një shpejtësi konstante rrotullimi dhe vidat e implanteve janë me të njëjtat përmasa, dy sasitë ndryshojnë ndërmjet tyre vetëm në konstanten multiplikative dhe mund të konsiderohen ekuivalente.

Studimet e kryera nga grupi i kërkimit të këtij artikulli, në mënyrë sintetike kanë evidentuar disa rezultate të rëndësishme në lidhje me integralin:

• është një parametër më i ndjeshëm i variacioneve të densitetit të çdo parametri tjetër të stabilitetit primar të përdorshëm;
• lidhet me zonën e kontaktit kockë-implant (BIC) histomorfometrike, edhe te pacienti dhe jo vetëm te modelet eksperimentale in vitro;
• është i pavarur nga profesionisti që kryen matjen.

Kërkimet e kryera sot kanë studiuar vetitë e integralit në kushtet normale të përgatitjes së pjesës implantare, pra pa kryer asnjë maskim ose përgatitje tjetër. Sidoqoftë mbetej për t'u sqaruar madhësia edhe në lidhje me BIC të kontaktit kockë-implant, kur pjesa implantare filetohet ose është më e shkurtër: dy gjendje që ndeshen zakonisht në praktikën klinike në prani të densitetit kockor në mënyrë të konsiderueshme më të larta ose të reduktuara.

Autorët kanë studiuar çështjen duke përdorur si sistem eksperimental, brinjë lope në të cilat kanë futur tre grupe implantesh: me përgatitje standarde (N=13), me gjatësi më të vogël (N=14) dhe me filetim (N=13). Implantet ishin të gjithë të së njëjtës formë dhe dimension (cilindrikë, 3,75x12 mm). Me vendosjen e secilit implant janë grumbulluar matjet e densitetit kockor që lidhen me cilën pjesë implantare dhe që i korrespondojnë matjeve të integralit të pozicionimit. Më pas, është proceduar me analizën histomorfometrike për matjet për secilin implant në zonën korresponduese të kontaktit (BIC) me indin kockor përreth. Kështu ka qenë e mundur që të krahasojmë vlerat mesatare të integralit dhe të BIC në tre gjendje të ndryshme dhe të ndërtojmë kurba I-densitet dhe BIC-densitet në tre gjendjet, për t'i krahasuar më pas mes tyre.

Rezultatet tregojnë, në vend të parë, se integrali dhe BIC janë lidhur ndërmjet tyre edhe në kushtet e gjatësisë më të vogël dhe filetimit. Rezultati është thelbësor, sepse aprovon që integrali është një vlerësues i besueshëm i kontaktit kockë-implant në të gjitha kushtet që mund të ndeshen në praktikën klinike dhe jo vetëm në gjendjen e përgatitjes standarde. Në çdo moment dhe në cilëndo gjendje të përgatitjes, kirurgu oral ka në dispozicion në kohë reale një matje të besueshme të BIC të arritur në fund të pozicionimit të implantit.

Së fundmi, rezultatet e arritura tregojnë sesi integrali, saktësisht lejon dallimin e gjendjes së filetimit nga ai i përgatitjes normale: në këtë gjendje, në fakt, sipërfaqja e kontaktit (BIC) kockë-implant mund të mos jetë e ndryshme në mënyrë të konsiderueshme nga ajo që observohet me një përgatitje standarde (filetimi krijon një "rrugë" në të cilën vidat e implantit futen më lehtësisht, por nuk zbret indin kockor përreth tyre), ndërsa shkëmbimi energjitik ndërmjet kockës dhe implantit, duke zvogëluar fërkimin, bëhet më i vogël.

Përveç kësaj por jo me më pak rëndësi, rezultatet e studimit tregojnë që ndërmjet integralit dhe densitetit ekziston një marrëdhënie lineare edhe në kushtet e gjatësisë më të vogël dhe filetimit. Ky rezultat merr një interes të veçantë përsa i përket recidivës klinike: lejon, në fakt që të afirmohet se duke parë densitetin e kockës në të cilën po vendoset implanti (e matur me të njëjtin mikromotor me të cilin do të kryhet futja) dhe duke parë një farë përqindjeje të përgatitjes është e mundur që të parashikohet stabiliteti primar që do të arrihet nëpërmjet një marrëdhënieje matematikore dhe të veprohet pra në mënyrë të parashikueshme në bazë të një marrëdhënieje racionale ndërmjet densitetit kockor, protokollit të përgatitjes së pjesës së implantit dhe stabilitetit primar dinamik të matur nga integrali.

Autorët theksojnë se sidoqoftë është e qartë që ekuacioni i veçantë që lidh rritjen që arrihet nga stabiliteti primar me një farë përgatitje, në funksion të densitetit të indit kockor në të cilin po vendoset implanti është relativ me tipologjinë e veçantë të implantit që po përdoret, qoftë në termat e mikro-morfologjisë qoftë në termat e makro-morfologjisë.

Sfida e të ardhmes pra është ajo që të karakterizojë me saktësi përgjigjen, në termat e integralit, të tipologjisë së veçantë të implantit që duhet përdorur në funksion të densitetit kockor: vetëm kështu do të jetë e mundur që të garantohet riprodhimi i përgjigjes së aktit kirurgjikal si pasojë e një trajtimi objektiv dhe racional.

Autorët konfirmojnë se karakterizimi i përgjigjes së implantit me mikro-dhe makro-morfologji të ndryshme është një nga shtyllat e kërkimit që por ndiqen në mënyrë aktive, edhe nëpërmjet koordinimit të grupeve specifike të dedikuar për të thelluar këto tematika me rëndësi ekstreme për recidivën e tyre të mundshme në fushën klinike.

Figura 1 Rëndësia e një përgatitjeje që i dedikohet implanteve të shkurtra

Figura 2 Grafiku tregon një kockë me densitet të ulët siç ndodh shpesh në sektorët latero-posteriorë maksilarë (D4)

Figura 3 Një përgatitje e dedikuar mund të arrijë qoftë një Cp të lartë qoftë një integral absolutisht të dobishëm për çdo lloj ngarkese

Figura 4 Duhet të identifikohet cilësia kockore për të përkufizuar shkallën e saktë të përgatitjes në funksion të stabilitetit që duhet arritur

Figura 5 Kocka ka densitet dhe morfologji të ndryshme. Në funksion të këtyre zgjidhet makro-morfologjia implantare dhe shkalla e përgatitjes. Duhet bërë një diagnozë objektive. (Punim i kryer në bashkëpunim me prof.. Piattelli)

Për më tepër:
Di Stefano DA, Perrotti V, Greco GB, Cappucci C, Arosio P, Piattelli A, Iezzi G. The effect of undersizing and tapping on bone to implant contact and implant primary stability: a histomorphometric study on bovine ribs. J Adv Prosthodont 2018;10(3):227-35.

Përktheu: Valbona Spahia