Identifikimi i defekteve kockore perimplantare: cone beam VS rx periapikal

Nga Lara Figini

Monitorimi afatgjatë i kushteve të indeve të buta dhe të forta perimplantare është një pjesë thelbësore në arritjen e suksesit implantar.

Vlerësimi i saktë i sasisë dhe cilësisë kockore që mbështet implantin është me shumë rëndësi dhe klinikisht diagnoza e hershme e humbjes kockore dhe e defekteve kockore është thelbësore për të vlerësuar arkitekturën kockore dhe për të planifikuar procedurat rigjeneruese për parandalimin e përkeqësimeve.

Tipologjia e kërkimit dhe modaliteti i analizës
Në një studim in vitro, të publikuar në Imaging Science in Dentistry në dhjetor 2019, autorët kanë krahasuar saktësinë diagnostikuese të tomografisë së kompjuterizuar me fashë konike (CBCT) me atë të radiografisë tradicionale periapikale me projektim paralel (PPA) dhe me projektim të pjerrët (OPA) për zbulimin e llojeve të ndryshme të defekteve kockore perimplantare.

Dyzet implante të vendosur në brinjë gjedhi janë analizuar nga autorët. Tridhjetë prej tyre paraqisnin defekte kockore të standardizuara (10 me defekte angolare, 10 me fenestrime dhe 10 me dehiscence) dhe 10 të tjerët paraqisnin grupin e kontrollit pa defekte. Janë marrë imazhet radiografike OPA, PPA dhe imazhet dixhitale nëpërmjet CBCT për të gjithë kampionet.

Imazhet janë vlerësuar dy herë nga secili prej 2 observuesve in blind në lidhje me praninë ose mungesën dhe llojin e defektit kockor. Ndjeshmëria dhe specificiteti janë përcaktuar për secilën nga teknikat radiografike. 3 modalitetet janë krahasuar duke përdorur Fisher Test dhe Testin Chi-square.

Rezultate
Është observuar nga të gjithë ekzaminuesit një tjetër besueshmëri për të tre teknikat. Defektet angolare janë zbuluar me vlera të larta të ndjeshmërisë dhe specificitetit për të tre mënyrat. CBCT dhe OPA kanë treguar ndjeshmëri të ngjashme në zbulimin e defekteve të fenestrimit.

Në identifikimin e defekteve të dehiscence, CBCT ka treguar ndjeshmërinë maksimale, duke u ndjekur nga OPA dhe PPA, respektivisht. CBCT dhe OPA kanë zbuluar një aftësi në mënyrë të konsiderueshme më të lartë në krahasim me PPA për të zbuluar fenestrimet dhe defektet e dehiscence.

Konkluzione
Nga të dhënat e nxjerra nga ky studim in vitro, që duhet të konfirmohen me punime të tjera analoge, mund të dalim në përfundimin se aplikimi i radiografisë OPA përveç imazheve rutinë PPA në follow-up radiografikë në implantologji përmirëson shumë shikueshmërinë e defekteve të fenestrimit dhe dehiscence.

CBCT paraqet saktësisht të gjitha llojet e defekteve të studiuara, por sjell një dozë relativisht të lartë të rrezatimeve për pacientët me kosto të konsiderueshme, prandaj është limituar te rastet shumë të nevojshme.

Implikime klinike
Për kontrollet implantare në distancë dhe vlerësimin e pranisë ose mungesës së defekteve kockore perimplantare, CBCT duhet të përdoret vetëm në rastet me indikacione të përcaktuara dhe të veçanta për të shmangur sasinë më të madhe të rrezatimeve të induktuara te pacientët dhe kostot më të mëdha.

Për më tepër:

Vadiati Saberi B, Khosravifard N, Ghandari F, Hadinezhad A. Detection of peri-implant bone defects using cone-beam computed tomography and digital periapical radiography with parallel and oblique projection. Imaging Sci Dent 2019 Dec;49(4):265-72.

Përktheu: Valbona Spahia