Efektiviteti i një sistemi adeziv në reduktimin e erozionit dhe mbindjeshmërisë dentare

Nga Lara Figini

Erozioni dentar është një shpërbërje patologjike, kronike dhe e pakthyeshme e indeve të forta dentare e shkaktuar nga acide me origjinë jo bakteriale dhe mund të prekë 30% të adoleshentëve.

Avancimi i erozionit dentar mund të çojë në shpërbërjen e plotë të sipërfaqes së smaltit dhe zhvillimin e mbindjeshmërisë dentare.

Studimet tregojnë se rritja e konsumit të pijeve erozive është shkaku kryesor i erozionit të dhëmbëve.

Disa nga masat parandaluese të ndërmarra përfshijnë: integrimin e kalciumit, fosfatit, hekurit, me polimere të miratuara për ushqim dhe fluor në pije joalkoolike; megjithatë, ndryshimi i shijes së këtyre pijeve dhe zvogëlimi i jetëgjatësisë së këtyre produkteve (për shkak të rritjes së pH-së) kanë çuar në suksesin e tyre të kufizuar.

Janë sugjeruar shumë strategji të tjera për mbrojtjen e smaltit dhe dentinës nga erozioni, veçanërisht te pacientët ortodontikë dhe pacientët me mbindjeshmëri të dentinës, këto strategji përfshijnë aplikimin e ngjitësve desensibilizues me rrëshirë për smaltin dhe dentinën, megjithatë, disa studime kanë treguar efektet e dëmshme që ushtron një dietë e bazuar në ushqime acidike mbi këta agjentë.

Prezantimi i qeramikës bioaktive nga profesori Larry Hench në fund të viteve 1960 ishte një zbulim i madh që demonstroi aftësinë e këtyre materialeve për të çliruar sasi të larta të kalciumit dhe fosfateve të cilat mund të lidhen me indet e forta dhe të buta të trupit në prani të lëngjeve të trupit.

Materialet me bazë qelqi borat përdoren aktualisht në prodhimin e skelave të inxhinierisë së indeve dhe përdoren gjithashtu gjerësisht në veshjet për shërimin e plagëve duke sugjeruar përputhshmërinë e tyre të shkëlqyer me inde të ndryshme të trupit.

Të gjitha këto veti unike të qelqit borat sugjerojnë kombinimin e këtij materiali me materialet dentare me bazë rrëshirë dhe ky mund të jetë fillimi i zhvillimit të një kategorie të re materialesh dentare të afta për të rritur rezistencën ndaj erozionit.

Tipologjia e kërkimit dhe modaliteti i analizës

Në një studim laboratorik in vitro, të botuar në Journal of Dentistry, autorët ekzaminuan aftësinë e një adezivi borat për të mbrojtur smaltin/dentinën nga erozioni acid dhe efektin e tij në forcën e lidhjes (SBS) midis smaltit/dentinës dhe përbërjes rrëshinore.

Autorët morën parasysh 180 mostra të smaltit/dentinës njerëzore.

Sipërfaqet e smaltit u trajtuan me acid fosforik, më pas u ndanë në:
• Grupi 1 ose grupi në të cilin u aplikua adezivi i qelqit borat (EBG);
• Grupi 2 ose grupi në të cilin u aplikua një sistem adeziv tradicional me bazë rrëshirë (ERS);
• Grupi 3 ose grupi i kontrollit ku sipërfaqet e smaltit u trajtuan me vetëm 1.23% xhel fluorid.

Më pas, butonat ortodontikë u ngjitën në sipërfaqet e trajtuara dentare.

Mostrat e dentinës u kondicionuan me EDTA (etilendiamine-acid tetraacetik) dhe u ndanë në:
• Grupi A ose grupi në të cilin adezivi i qelqit borat (DBG) u aplikua në dentinë;
• Grupi B ose grupi në të cilin u aplikua një sistem adeziv tradicional me bazë rrëshirë (DRS);
• Grupi C ose grupi në të cilin u aplikua një agjent desensibilizues VivaSens (VivaDent, Lihtenstein) (DDA);
• Grupi D ose grupi i kontrollit (DC).

Mostrat e trajtuara të smaltit/dentinës iu nënshtruan më pas testit të forcës së lidhjes SBS me përbërjen.

Mostrat e smaltit/dentinës u ekspozuan më pas ndaj acidit citrik 1% për 18 minuta dhe më pas u ekzaminuan me mikroskop elektronik skanues (SEM/EDS) të pajisur me spektroskopi të shpërndarjes së elektroneve (FTIR/ATR).

Analiza e variancës (ANOVA) u përdor për të krahasuar SBS dhe testi i Wilcoxon u përdorur për të krahasuar zonat e smaltit/dentinës të mbrojtura nga agjentët e aplikuar para/pas erozionit (p = 0.05).

Rezultatet

Nuk kishte asnjë ndryshim domethënës në SBS-ve ndërmjet të gjitha grupeve, përveç grupit DDA i cili tregoi një rënie të konsiderueshme p <0.05.
EBG-ja dhe DBG-ja ishin grupet e vetme të smaltit dhe dentinës të mbrojtura dukshëm nga erozioni p <0.05.

FTIR/ATR tregoi se erozioni ndryshoi strukturën kimike të grupeve DRS, DDA dhe DC, por nuk ndikoi në grupet e tjera të smaltit/dentinës. Shkalla e konvertimit të sistemit të boratit adeziv rezultoi të ishte e pranueshme.

Konkluzionet

Nga të dhënat e këtij studimi laboratorik, të cilat duhet të vërtetohen edhe në punime të tjera të ngjashme, mund të konstatohet se sistemi borat adeziv është në gjendje të çlirojë përbërje kalciumi dhe fosfati të cilat reduktojnë aktivitetin gërryes të acidit citrik me pasojë mbrojtjen e mbindjeshmërisë në zonat e dentinës dhe smaltit të simuluar nga erozioni, pa ndikuar në forcën e lidhjes SBS me rrëshirën e përbërë.

Implikimet klinike

Një sistem borat adeziv mund të përdoret si një agjent terapeutik për mbrojtjen e zonave të mbindjeshme të dentinës dhe smaltit, veçanërisht në funksion të një trajtimi ortodontik fiks.

Për më shumë informacion:

Mona A. Abbassy, Ahmed Ibrahim Masoud, Fahd Fayez Hussein Alsolimani, Ahmed S. Bakry. Effect of citric acid erosion on enamel and dentin and possible protection by a novel bioactive borate adhesive system. J Dent 2022:104208, article in press.