Efektet lokale dhe sistemike të çlirimit të grimcave të titanit pas ndërhyrjes implantare

Titani i pastër komercial (Ti) ose lidhjet e Ti-së janë materialet metalike më të përdorura në implantologji.

Edhe pse implantet kanë treguar se janë një trajtim efektiv për rikthimin e funksionalitetit dhe estetikës te pacientët pa dhëmbë, numri në rritje i sëmundjeve periimplantare po kthehet në një shqetësim për profesionistët e shëndetit dentar.

Ndërsa është e dokumentuar mirë se periimplantiti është një gjendje inflamatore e shkaktuar nga bakteret, ka faktorë të tjerë si prania e joneve metalike Ti që janë sugjeruar si faktorë kontribues.

Implantet Ti janë biokompatibile për shkak të formimit të një shtrese mbrojtëse oksidi Ti. Ky film pasiv i qëndrueshëm mbron sipërfaqen e implantit dentar nga korrozioni; megjithatë, një mjedis acid ose lustrim i implantit mund të zvogëlojë rezistencën ndaj korrozionit të materialit deri në humbjen e shtresës së oksidit Ti, duke lehtësuar çlirimin e nanodembirave dhe joneve metalike të tretshme të cilat mund të shkaktojnë reaksione të padëshiruara.

Për më tepër, prania e molekulave, si citrati ose tartrati, në lëngjet biologjike mund të gjenerojë gjithashtu forma "të tretshme" të Ti-së (Ti-citrat ose Ti-tartrate) të afta për të shkaktuar reaksione në trup.

Tipologjia e kërkimit dhe modaliteti i analizës

Në një studim eksperimental in vitro, të botuar në "Journal of Periodontology", autorët kanë vlerësuar akumulimin e joneve, në gjak dhe organe, të grimcave metalike të titanit (Ti) në defektet e nofullës te minjtë.

Ata gjithashtu kanë përshkruar reagimin lokal të indit oral ndaj kësaj mbetjeje aliazh Ti.

Njëzet minj Sprague-Dawley u përzgjodhën në mënyrë rastësore në tre grupe:
Grupi 1 ose ai eksperimental me një defekt të kockës mandibulare të mbushur me mbetje metalike të marra nga implantoplastika;
Grupi 2 ose ai i kontrollit pozitiv;
Grupi 3 ose ai i kontrollit negativ.

Tridhjetë ditë pas operacionit, minjtë u eutanizuan dhe iu nënshtruan analizës së zonës së perilesionit. Indet që rrethonin defektin e nofullës u hoqën, së bashku me mushkëritë, shpretkën, mëlçinë dhe trurin.

U morën dy mostra gjaku: menjëherë para operacionit dhe para eutanazisë.

Indi periplagë u analizua histologjikisht me ngjyrosje hematoksilin-eozinë dhe u analizua përqendrimi i joneve Ti, alumini dhe vanadiumi. Përqendrimet e joneve Ti në gjak dhe organe u matën me TQ-ICP-MS. U kryen edhe analiza përshkruese bivariate të të dhënave.

Objektivi kryesor i këtij studimi eksperimental ishte të përcaktonte nëse akumulimi i grimcave metalike Ti nga implantet dentare në defektet e kockave mandibulare te minjtë mund të rezultojë në zhvendosje dhe akumulim të konsiderueshëm të joneve Ti, alumini (Al) dhe vanadium (V) në gjak, mëlçisë, shpretkës dhe trurit.

Objektivi dytësor ishte analizimi i përgjigjes së kockës së rrethuar dhe indit mukozal ndaj pranisë së grimcave të tilla metalike Ti.

Rezultatet

Të gjithë minjtë me mbetje metalike të implantuara treguan grimca metalike dhe një kallus frakture në defektin e kockës. Grimcat metalike ishin të rrethuara nga një reaksion i trupit të huaj i karakterizuar nga prania e histiociteve dhe qelizave gjigante me shumë bërthama (MNGCs).

Grupi eksperimental kishte një përqendrim dukshëm më të lartë të joneve Ti në të gjitha organet e studiuara, përveç indit të mushkërive (p <0.05). Më shumë jone V u gjetën në tru në grupin eksperimental.

Konkluzionet

Nga të dhënat e këtij studimi, të cilat duhet të vërtetohen në punime të tjera të ngjashme in vitro dhe klinike, mund të konkludohet se prania e grimcave metalike të Ti në nofull mund të rrisë përqendrimin e joneve metalike në organet vitale dhe të nxisë reagimin e një trupi të huaj.

Implikimet klinike

Studimi aktual ka disa kufizime që duhen marrë parasysh. Së pari, periudha e studimit është e kufizuar në vetëm 30 ditë, kështu që efektet afatgjata të këtyre grimcave nuk janë hetuar.

Së dyti, në këtë studim eksperimental në minjtë, u krijua një defekt mandibular i mbushur me grimca metalike dhe kjo nuk imiton plotësisht situatën klinike të implantit dhe prania e joneve Ti, Al (alumin) dhe V (vanadium) mund të vijë edhe nga burime të tjera, jo vetëm nga prania e mbeturinave të implantit.

Në veçanti, jonet Ti dhe Al janë të vështira për t'u matur për shkak të sfondit të lartë mjedisor nga i cili mund të vijnë, si për shembull nga ushqimi dhe uji i pijshëm. Dioksidi i titanit është një aditiv i zakonshëm ushqimor, megjithëse i ndaluar së fundmi nga Bashkimi Evropian (BE).

Për më tepër, prania e joneve Ti në ujë tani është dokumentuar mirë. Në mënyrë të ngjashme, argumenti vlen edhe për jonet Al.

Megjithatë, ky është një aspekt i implantologjisë që do të kërkonte më shumë vëmendje dhe studime në këtë drejtim.

Për më shumë informacion:

Jorge Toledano-Serrabona, Octavi Camps-Font, Diogo Pompéu de Moraes, Mario Corte-Rodríguez, María Montes-Bayón, Eduard Valmaseda-Castellón, Cosme Gay-Escoda, M. Ángeles Sánchez-Garcés. Ion release and local effects of titanium metal particles from dental implants: an experimental study in rats. J Periodontol gennaio 2023;94:119-29.