Cilat janë shenjat klinike për diagnostikimin e hershëm të erozionit dentar?

Konsumimi i dhëmbëve është humbja kumulative e substancës së mineralizuar në sipërfaqen e dhëmbit për shkak të fenomeneve fizike (fërkimi ose abrazioni dentar), ose...

Konsumimi i dhëmbëve është humbja kumulative e substancës së mineralizuar në sipërfaqen e dhëmbit për shkak të fenomeneve fizike (fërkimi ose abrazioni dentar), ose fiziko-kimike (erozioni dentar) dhe megjithëse dy ose tre procese konsumimi mund të përkojnë dhe ndërveprojnë me njëri-tjetrin, një proces mund të mbizotërojë mbi të tjerët.

Konsumimi i dhëmbëve mund të konsiderohet si një proces fiziologjik i lidhur me moshën, por mund të jetë edhe patologjik kur është atipik, duke shkaktuar probleme funksionale, ose estetike. Prevalenca e erozionit të dhëmbëve të përhershëm në popullsinë e përgjithshme varion nga 20% në 45%, ndërsa shenjat e procesit të erozionit dentar u vërejtën në 80% të të rriturve.

Prandaj, është e rëndësishme që procesi i erozionit dentar të konstatohet herët dhe të merren masat e duhura parandaluese, me qëllim që të parandalohet që erozioni dentar të kthehet në të rëndë ose në patologjik. Ekzaminimi klinik është i përshtatshëm për të zbuluar procesin e erozionit dentar apo për të diagnostikuar konsumimin gërryes të dhëmbëve në bazë të ndryshimeve të sipërfaqeve, apo morfologjisë së dhëmbit normal.

Shenjat e para të erozionit të dhëmbëve përfshijnë ndryshimet e karakteristikave optike të smalitit, duke shfaqur një sipërfaqe të lëmuar, të butë dhe me shkëlqim, ndërsa shenjat e përparuara përfshijnë ndryshime morfologjike.

Karakteristikat klinike kryesore që mund ta dallojnë erozionin dentar nga një proces fërkimi te individët me fërkim të zgjatur dentar janë: tejdukshmëria e shtuar e prerjes dhe konsumimi më i madh në pjesën e sipërme të dhëmbëve të përparmë, humbja e konveksiteteve dhe ruajtja e veshjes së smaltit në fisurat gingivare.

Tipologjia e kërkimit dhe metoda e analizës
Në një studim të tërthortë, autorët përcaktuan saktësinë e shenjave klinike për diagnostikimin e fërkimit gërryes të dhëmbëve në popullsinë e përgjithshme të të rinjve madhorë.

Në fazën e parë, studiuesit, përcaktuan në mënyrë të pavarur praninë e lezioneve dentare në bazën e sipërfaqes së smaltit, praninë e ndryshimeve morfologjike në sipërfaqet jo okluzale, si edhe atë të rrafshimit të zonave konvekse ose të çdo lloj konkaviteti.

Në fazën e dytë, një nga studiuesit regjistruan praninë e shenjave klinike sipas sistemit të standardizuar të vlerësimit të fërkimit dentar. Saktësia diagnostikuese e çdo shenje klinike, vetëm dhe e kombinuar, u vlerësua duke përllogaritur ndjeshmërinë dhe aftësitë e tyre specifike në zbulimin e erozionit.

Rezultatet
Nga 147 pjesëmarrësit (78 gra dhe 69 meshkuj në moshën mesatare 22 vjeç) e studimit, 76.2% shfaqën fërkim gërryes të dhëmbëve. Shenjat e vetme klinike me ekuilibër më të madh ndjeshmërie dhe aftësish specifike rezultuan zonat konvekse të rrafshuara (përkatësisht 63% dhe 71%), si dhe sipërfaqet e errëta (përkatësisht 47% dhe 89%).

Regresioni logjistik me shumë ndryshore zbuloi se "ruajtja e veshjes së smaltit në fisurën gingivare" (raporti i gjasave, 22) dhe kombinimi i "pamjes së lëmuar, të mëndafshtë, me shkëlqim, saten dhe sipërfaqes së errët" (raporti i gjasave, 68) shfaqi vlerat më të mira parashikuese.

Këto shenja klinike shfaqen më shpesh në molarët e parë mandibularë dhe në dhëmbët e përparmë dhe të qenit. Pra, si përfundim, shenjat klinike më të sakta për konstatimin e erozionit dentar janë prania e sipërfaqeve të errëta, prania e zonave konvekse të rrafshuara dhe ruajtja e veshjes së smaltit në fisurat gingivare.