Efekti i trajtimit të periodontitit periapikal në hipergliceminë e pacientëve diabetikë

Diabeti melit (DM) përbën një grup sëmundjesh sistemike, i karakterizuar nga një raport i çrregullt i karbohidrateve dhe yndyrave, si dhe nga një metabolizëm jo...

Diabeti melit (DM) përbën një grup sëmundjesh sistemike, i karakterizuar nga një raport i çrregullt i karbohidrateve dhe yndyrave, si dhe nga një metabolizëm jo i duhur i proteinave, karakteristika kryesore e të cilit është hiperglicemia për shkak të inflamacionit në shkallë të ulët.

DM prek afro 536.6 milionë vetë në të gjithë botën dhe ky numër pritet të arrijë shifrën e 783.2 milionëve në vitin 2045, duke e bërë DM një problem të madh të shëndetit publik.
DM i tipit 2 (T2DM), i shkaktuar nga një kombinim i rezistencës ndaj veprimit të insulinës dhe nga një përgjigje jo e duhur kompensuese sekretuese e insulinës, përbën afro 90% të të gjitha rasteve të diabetit.

Periodontiti apikal (AP) është një sëmundje inflamatore, që prek kryesisht kockën e nofullës që rrethon majën e rrënjës së dhëmbit, e shkaktuar nga infeksioni mikrobik dhe nga kariesi dentar që shkatërron pulpën.

Duke marrë parasysh që shërimi i AP është i gjatë në kohë, studimet klinike perspektive dhe gjatësore mund të ofrojnë një vlerësim përgjigjeje të saktë të efekteve të T2DM në shërimin periapikal.

Deri më sot, shumë pak studime perspektive i kanë studiuar efektet e T2DM në rezultatet e trajtimit kanalar (RCT), duke shfaqur një normë shërimi më të ulët te pacientët me T2DM, sesa te pacientët e shëndetshëm.

Tipologjia e kërkimit dhe metoda e analizës
Autorët vlerësuan normën e suksesit të trajtimit kanalar (RCT) te pacientët me diabet melit të tipit 2 (T2DM) dhe nivelin e synimit të paarritur të kontrollit glicemik, si dhe ndikimin e RCT në nivelin e glukozës në gjak te pacientët me T2DM.

Pacientët që kishin nevojë për RCT u ndanë në tre grupe:
• Grupi 1, ose grupi i kontrollit (CG), në të cilin trajtimi kanalar u krye te individët e shëndetshëm pa T2DM;
• Grupi 2, në të cilin trajtimi kanalar u krye te individët me nivel të synuar të hemoglobinës së glukozuar HbA1c˂7% (TL A1c)
• Grupi 3, në cilin trajtimi kanalar u krye te individët me nivel synimi të paarritur (UTL A1c), pra me HbA1c≥ 7%.

HbA1c dhe indeksi periapikal (PAI) u vlerësuan përpara RCT dhe një vit më pas.

Rezultatet
Të dhënat e këtij studimi kanë treguar rezultate trajtimi më pak të favorshme të RCT te pacientët me T2DM, sidomos te pacientët me UTL A1c.

Analiza ndërgrupore 12-mujore e rezultateve PAI ka treguar një ndryshim të konsiderueshëm në TL A1C dhe CG, në krahasim me UTL A1c. Numri total i dhëmbëve të shëruar 12 muaj pas RCT në UTL A1c rezultoi ndjeshëm më i ulët, krahasuar me CG.

Nga ana tjetër, RCT mund të përmirësojë kontrollin glicemik te pacientët diabetikë me UTL A1c pas 12 muajsh posttrajtim,

Analiza e regresionit ka treguar se pacientët me UTL A1c kishin më shumë probabilitet për persistencë të AP pas trajtimit endodontik.

Si përfundim, T2DM vonon shërimin e AP dhe anasjelltas, AP ndikon në rritjen e ngarkesës inflamatore në T2DM.

RCT redukton ngarkesën inflamatore në T2DM dhe mund të kontribuojë në përmirësimin e kontrollit glicemik, sidomos te pacientët me UTL A1c.