Apnea obstruktive e gjumit. Një sëmundje bashkëshoqëruese e neglizhuar nga diabetikët

Një hulumtim i kryer nga studiuesit e Universitetit të Indonezisë ka analizuar në thellësi ndërveprimin midis apnesë obstruktive të gjumit (OSA) dhe diabetit melit të tipit 2 (T2DM), dhe në mënyrë më specifike se si OSA-ja çon në përkeqësim të rezistencës ndaj insulinës dhe shkakton një sërë shqetësimesh të metabolizmit të glukozës.

Studiuesit analizuan prevalencën e OSA-së te pacientët diabetikë dhe theksuan rëndësinë e menaxhimit gjithëpërfshirës, duke përfshirë kontrollin e peshës dhe terapinë me presion pozitiv të rrugëve të frymëmarrjes.

Ata propozuan gjithashtu qasje të integruara për të përmirësuar rezultatet për pacientët me T2DM dhe OSA, duke theksuar nevojën për të njohur dhe adresuar OSA-në në kujdesin ndaj diabetit për të siguruar trajtim më efektiv dhe rezultate më të mira.Nga pikëpamja patofiziologjike, u tregua se ekziston një lidhje e pavarur midis ashpërsisë së OSA-së dhe rezistencës ndaj insulinës tek individët pa T2DM.

Eksperimentet me vullnetarë të shëndetshëm treguan se hipoksia periodike (IH) ul ndjeshëm ndjeshmërinë ndaj insulinës, pa një rritje kompensuese të sekretimit të saj. Gjumi me fragmente, i cili ndërpret gjumin jo-REM, tregoi gjithashtu efekte negative në ndjeshmërinë ndaj insulinës. Mekanika që lidh OSA-në me mosfunksionimin e metabolizmit të glukozës nuk është studiuar ende plotësisht, por është treguar se ajo përfshin aktivitetin e sistemit nervor simpatik, i cili rritet te pacientët me OSA. Kjo rritje e tonit simpatik ndikon negativisht në rregullimin hormonal dhe homeostazën e glukozës, duke frenuar sekretimin e insulinës dhe duke rritur prodhimin hepatik të saj. Për më tepër, mbiaktiviteti simpatik dhe tërheqja parasimpatike janë ndërmjetësuesit kryesorë të ndikimit negativ të OSA-së në tolerancën e glukozës. Hulumtimet nxjerrin në pah se ky ndërveprim negativ gjeneron komplikime të tilla si: probleme makrovaskulare, neuropati, nefropati dhe retinopati diabetike.

Menaxhimi i peshës është thelbësor për pacientët me T2DM dhe OSA, duke pasur parasysh incidencën e lartë të mbipeshës dhe obezitetit tek këta individë, rënia në peshë mund të përmirësojë ndjeshëm të dyja kushtet. Ndërhyrjet efektive përfshijnë modifikimet e stilit të jetesës, medikamentet për humbje peshe dhe kirurgjinë bariatrike.

Studimi Sleep AHEAD tregoi se ndërhyrjet në stilin e jetës çuan në rënie të konsiderueshme në peshë pas një viti. Aktiviteti fizik ka treguar se zvogëlon prevalencën e OSA-së me efekte të varura nga doza. Një studim tjetër ka konfirmuar se ndërhyrjet intensive në stilin e jetesës mund të zvogëlojnë ashpërsinë e OSA-së dhe të përmirësojnë kontrollin e glicemisë. Kirurgjia bariatrike ka rezultuar efektive në trajtimin e obezitetit dhe OSA-së, me shkallë të lartë remisionit të OSA-së pas operacionit. Terapia PAP (presioni pozitiv i rrugëve të frymëmarrjes) është trajtimi kryesor për OSA-në dhe respektimi i këtij trajtimi ndikon edhe në efektivitetin e saj.

Është thelbësore që apnea obstruktive e gjumit të njihet dhe trajtohet te pacientët me diabet të tipit 2, duke integruar strategji të tilla si kontrollet e rregullta, menaxhimi i peshës dhe terapia PAP për të përmirësuar cilësinë e jetës. Në përfundim, nënvizohet lidhja e fortë midis OSA-së dhe T2DM, duke theksuar rëndësinë e një qasjeje të integruar të menaxhimit. Është thelbësore të njihet dhe trajtohet OSA-ja te pacientët diabetikë, pasi kjo ndikon në rezistencën ndaj insulinës dhe rezultatet e diabetit. Menaxhimi efektiv duhet të përfshijë kontrollin e rregullt për OSA-në, ndërhyrje të individualizuara si menaxhimi i peshës dhe terapia PAP. Për të optimizuar protokollet e trajtimit dhe për të përmirësuar cilësinë e jetës së pacientëve nevojiten hulumtime të mëtejshme në te ardhmen.

Burimi:
Obstructive sleep apnea: Overlooked comorbidity in patients with diabetes. Eric D Tenda, Joshua Henrina, Jin H Cha, Muhammad R Triono, Ersananda A Putri, Dahliana J Aristy, Dicky L Tahapary.