Halitoza te pacientët me astmë

Era e keqe e gojës ose siç njihet ndryshe halitoza është një gjendje e pakëndshme që prek shumë njerëz, pavarësisht nga mosha, gjinia dhe shëndeti i përgjithshëm dhe mund të shkaktojë probleme të rëndësishme psikologjike dhe sociale. Halitoza shkaktohet nga degjenerimi bakterial i substrateve organike të pranishme në indet e buta të gojës, pështymë, qelizat epiteliale, lëngun krevikular dhe mbetjet e ushqimit. Ajri i nxjerrë përmban komponime të avullueshme squfuri (VSC), nga të cilat sulfuri i hidrogjenit (H2S), metil merkaptani (CH3SH) dhe dimetil sulfuri [(CH3)2S] përbëjnë afërsisht 90% të këtyre përbërjeve, shkaqet kryesore të erës së keqe të gojës.

Është raportuar se pacientët me astmë shpesh marrin frymë nga goja dhe janë në rrezik të shtuar të zhvillimit të sëmundjeve dentare, duke përfshirë edhe atë periodontale. Kjo mund të shkaktohet nga efektet anësore të medikamenteve të astmës, aktivizimi patologjik i proceseve inflamatore dhe imune, ose një kombinim i të dyjave. Përveç kësaj, medikamentet e astmës reduktojnë rrjedhën e pështymës dhe IgA sekretore, e cila zvogëlon cilësitë mbrojtëse të pështymës dhe rrit rrezikun e zhvillimit të periodontitit dhe erës së keqe të gojës. Është e njohur në literaturë për disa dekada që pacientët me astmë kanë nivele të larta të IgE në indet gengivale, të cilat mund të ndikojnë në shkatërrimin periodontal (shih studimin e Hyppa 1884).

Tipologjia e kërkimit dhe modaliteti i analizës

Në një studim të botuar në Revistën Ndërkombëtare të Stomatologjisë Pediatrike, autorët kanë përcaktuar sasinë e komponimeve të squfurit në frymëmarrjen dhe pështymën e fëmijëve me astmë, krahasuar me ato të zbuluara te fëmijët e shëndetshëm, duke përdorur një test të ri të vlefshëm sensori kolorimetrik pasiv. Studimi hetoi gjithashtu prevalencën, shenjat dhe faktorët e rrezikut të lidhur me halitozën orale. 128 individë (63 të shëndetshëm dhe 65 astmatikë) të moshës 3-17 vjeç u testuan duke përdorur një sensor pasiv kolorimetrik për të matur nivelet e përbërjeve të squfurit në frymëmarrje dhe në pështymë. Informacioni u mblodh mbi zakonet e higjienës orale, shëndetin e gengivave dhe dhëmbëve, modelin e frymëmarrjes dhe malokluzionin dentar.

Rezultatet

Vlerat mesatare të sulfurit të hidrogjenit u rezultuan të jenë 4,0 ± 6,8 dhe 19,7 ± 12,2 ppbv (pjesë për miliard në vëllim) në grupin e kontrollit dhe atë të subjekteve me astmë (p <0,001), respektivisht. Prania e përqendrimeve më të larta të përbërësve të squfurit u shoqërua ndjeshëm (p <0.05) me praninë e inflamacionit të gengivës, veshjes gjuhësore, pllakës dentare, frymëmarrjes me gojë, hipomineralizimit, moshës dhe përdorimit të fillit dentar.

Konkluzionet

Nga të dhënat e këtij studimi, të cilat duhet të konfirmohen në studime të tjera të ngjashme, mund të konstatohet se niveli i squfurit në frymëmarrje dhe në pështymë është dukshëm më i lartë te pacientët me astmë.

Implikimet klinike

Këto gjetje shërbejnë për të rritur ndërgjegjësimin e pediatërve, dentistëve dhe prindërve për rëndësinë e kujdesit më të madh të higjienës orale te fëmijët, adoleshentët dhe pacientët me astmë në përgjithësi.

Për më shumë informacion:

Volatile sulfur compounds in asthmatic children and adolescents: A cross-sectional study in breath and saliva. Cindy Buj-Acosta, Verónica García-Sanz, Lusine Hakobyan, Beatriz Tarazona-Álvarez, Carmen Molins-Legua, Pilar Campins-Falcó, Vanessa Paredes-Gallardo, Miguel Tortajada-Girbés