Qasje shumë invazive e dentistëve amerikanë në trajtimin e kariesit. Dentistët e përgjithshëm kanë mbetur pas në përdorimin e digës

Trajtimi i lezioneve karioze është pjesë e aktivitetit të përditshëm për pjesën më të madhe të dentistëve. Por ka shumë variacione, si për sa i përket kritereve diagnostikuese si teknikave të trajtimit, që mund të shkojnë nga një heqje totale e indit deri në qasje të ndryshme më pak invazive sipas zgjedhjes së stomatologut. Në "Jada", gazeta e American Dental Association, është shfaqur një analizë që diferencon zgjedhjet klinike në bazë të tipologjisë së profesionistëve: dentistë të përgjithshëm, dentistë pediatrikë dhe endodontistë.
"Vitin e kaluar" - shkruajnë kërkuesit amerikanë - "një grup internacional ekspertësh kishte publikuar rekomandime, që përveç propozimit për të unifikuar terminologjitë e adoptuara për këtë temë, kishin kërkuar dhe që të ofronin kritere për të orientuar në mënyrë optimale zgjedhjet klinike; megjithatë për të thjeshtuar implementimin e udhëzimeve të bazuara në prova shkencore, më parë duhet të kuptojmë se si operojnë në mënyrë efektive dentistët në praktikën e tyre të përditshme dhe mbi bazën e kësaj të përcaktojnë cilat janë ndryshimet e nevojshme."

Numri i studimeve rreth kësaj teme është i kufizuar dhe autorët nëpërmjet Internetit kanë kryer një sondazh me stomatologët amerikanë, të cilit i janë përgjigjur 175 dentistë të përgjithshëm, 511 dentistë pediatrikë dhe 377 specialistë në endodonci.
Ka rezultuar se pjesa më e madhe e endodontistëve (68%) dhe pothuajse gjysma e dentistëve të përgjithshëm (47%) kryejnë përgjithësisht një heqje të plotë të kariesit me frikën se mund të cënojë vitalitetin e pulpës. Në të kundërt, 74% e dentistëve pediatrikë nuk është dakord me këtë qasje dhe 31% e tyre kryejnë zakonisht një heqje parciale, kundër pothuajse 12% të dentistëve të përgjithshëm dhe 4% të endodontistëve.
Pyetjes nëse në lezionet e thella karioze , indi dentar pranë pulpës duhet të ruhet apo jo për të shmangur ekspozimin, 45% e dentistëve të përgjithshëm dhe 65% e dentistëve pediatrikë kanë qenë dakord dhe plotësisht dakord ndërsa 66% e endodontistëve të intervistuar ishte kundër.

Vlerësimi i shkallës së durimit të dentinës ka qenë kriteri diagnostikues më i rëndësishëm i adoptuar nga 90% e dentistëve të përgjithshëm, nga 72% e dentistëve pediatrikë dhe nga 88% e endodontistëve, ndërsa testet e tjera diagnostikuese si ai i ndjeshmërisë ndaj të ftohtit është përdorur respektivisht nga 30%, 17% dhe 90%. Një përqindje pothuajse e lartë (nga 30% në 40% e atyre që janë përgjigjur për sondazhin pavarësisht tipologjisë profesionale) ka deklaruar se konsideron gjithmonë të përshtatshëm trajtimin endodontik të lezioneve të thella karioze te pacientët në moshë pediatrike edhe në mungesë të simptomave.
Një tjetër e dhënë që na bën të reflektojmë ka të bëjë me përdorimin e digës së gomës, mjet i thjeshtë dhe jo i ri që konsiderohet esencial çdo herë që dentisti përgatitet për të kryer një mbushje ose një devitalizim dhe rekomandohet nga të gjithë udhëzimet. Nëse pothuajse të gjithë endodontistët (98%) dhe pjesa më e madhe e dentistëve pediatrikë (88%) ka afirmuar se e përdor në mënyrë standarde, dentistët e përgjithshëm amerikanë e përdorin më pak se një dentist në tre (31%).

Duke dashur të gjejmë një sintezë të të dhënave të shumta dhe të shumëllojshme të prodhuara nga studimi, ajo që zbulohet me forcë më të madhe është përhapja akoma e dobët e metodave më pak invazive, me një situatë pak më të mirë të dentistëve pediatrikë por, në mënyrë befasuese jo specialistë në endodonci. "Mbi bazën e këtyre rezultateve" - afirmojnë autorët - "rekomandojmë që të ketë më shumë përpjekje në fushën e formimit, për të theksuar opsionet e trajtimit më konservativ, që edhe pse të rekomanduara nuk janë mjaftueshëm të adoptuara nga dentistët amerikanë."

Adelmo Calatroni

Për më tepër:
Koopaeei MM, Inglehart MR, McDonald N, Fontana M. General dentists', pediatric dentists', and endodontists' diagnostic assessment and treatment strategies for deep carious lesions: A comparative analysis. J Am Dent Assoc. 2017 Feb;148(2):64-74.

Përktheu: Erjola Taga