Procedurat e GTR për zgjidhjen e një defekti kockor: përshkrimi i një rasti klinik

Nga Giacomo Tarquini

Pas përfundimit të terapisë periodontale fillestare (të përbërë nga terapia shkakësore dhe nga terapia mekanike jo kirurgjikale) pacienti duhet të rivlerësohet pas një periudhe kohore për të verifikuar përmbushjen e objektivave të fiksuar më parë, të përfaqësuar kryesisht nga reduktimi i thellësisë së sondimit (PPD), rritja e nivelit të sulmit klinik (CAL), reduktimi i gjakrrjedhjes gjatë sondimit (BOP, përmirësimi i nivelit të bashkëpunimit dhe pjesëmarrjes së pacientit, reduktimi i konsiderueshëm dhe i qëndrueshëm i sasisë së pllakës bakteriale dhe tartarit apo eliminimi ose reduktimi i shenjave klinike të inflamacionit marginal.

Pavarësisht rezultatit të mirë të terapisë fillestare, në momentin e rivlerësimit është observuar shpesh prania e defekteve kockore si sekelë e pashmangshme e sëmundjes periodontale.

Persistenca e këtyre defekteve paraqet një locus minoris resistentiae dhe një faktor risku pjesë-specifike për progresionin e periodontitit: pjesët që lidhen me defekte kockore përbëhen në fakt nga gropëza ekologjike në brendësi të të cilave do të jetë më i mundur riformimi i një biofilmi patogjen që mund të favorizojë një proces riinfektimi.

Në prani të defekteve kockore të mbetura është statistikisht më e mundur që të mund të verifikohet me kalimin e kohës një humbje e mëtejshme e sulmit dhe pra një përkeqësim të prognozës së elementeve dentarë të përfshirë: për këtë arsye është thelbësore që të diagnostikohet prania dhe të njihet morfologjia e saktë, me qëllim që të seleksionohet lloji i trajtimit kirurgjikal më të indikuar për korrigjimin e tyre.

Sondimi periodontal nëpërmjet një sonde milimetrike të tipit Williams dhe ekzaminimi radiografik intraoral me ndihmën e një qendërzuesi paraqesin dy metoda thelbësore për të kryer një diagnozë të saktë.

Materiale dhe metoda
Është paraqitur rasti i një pacienti (mashkull, 55 vjeç) të inkuadruar nozologjikisht si ASA 1 dhe ka kërkuar observimin tonë për praninë e një defekti intrakockor në elementin 3.3 (fig. 1).

Fig. 1 Sondimi i defektit intrakockor në ngarkesë të elementit 3.3.

Sondimi periodontal (fig. 2) dhe ekzaminimi radiografik intraoral periapikal (fig. 3) të kryera në momentin e rivlerësimit evidentojnë praninë e një defekti intrakockor në ngarkesë të elementit 3.3.

Fig. 2 Kartela periodontale pre-operative.

Fig. 3 Ekzaminimi radiografik periapikal intrakockor: evidentohet një defekt i thellë intrakockor në ngarkesë të elementit 3.3.

Në bazë të karakteristikave anatomike të pjesës kirurgjikale, programohet një ndërhyrje e drejtuar rigjenerimi kockor (GTR) sipas teknikës së ruajtjes së papilës së thjeshtuar (SPPF). Indikacionet kryesore të kësaj teknike konsistojnë në mundësinë që të lejohet ruajtja e papilës edhe në hapësira interdentare më të vogla se 2 mm dhe/ose në terapi kirurgjikale të defekteve intrakockore që prekin elementet posteriore.

Profilaksia antibiotike fillohet një orë përpara ndërhyrjes (amoksicilinë/acid klavulanik, Augmentin, Glaxo-SmithKline, Verona, Itali, 2 g, 1 orë përpara kirurgjisë dhe më pas 1 g çdo 12 orë për 6 ditë). Direkt përpara seancës operative pacienti ka kryer disa shpëlarje me klorheksidinë diglukonat 0,2% (Corsodyl, Glaxo-SmithKline, Verona, Italia) që duhet vazhduar edhe për 2 javë pas ndërhyrjes duke kryer një shpëlarje çdo 8 orë.

Për terapinë antalgjike është dhënë naproxene saodium 500 mg (Naprosyn 500 pluhur, Recordati, Milano, Itali) që duhet marrë 1 orë përpara seancës operative dhe duhet vazhduar sipas nevojës, në sasi jo më të madhe se një bustinë çdo 8 orë për 7 ditë.

Pas analgjezisë lokale të marrë me anë të infiltrimit të artikainës klorhidrat 40 mg me epinefrinë 1:100.000 ngrihet një lembo me trashësi të plotë sipas teknikës së ruajtjes së papilës së thjeshtuar (SPPF) me qëllim që të ekspozohet defekti nën të në ngarkesë të elementit 3.3, komponenti intrakockor i të cilit është matur me një sondë periodontale (fig. 4).

Fig. 4 Ngritja e një lembo sipas teknikës së ruajtjes së papilës së thjeshtuar (SPPF) dhe matja e komponentit intrakockor të defektit periodontal.

Debridement i defektit intrakockor dhe dekontaminimi i sipërfaqes radikolare janë kryer me anë të instrumenteve manuale dhe inserte me ultratinguj të dedikuar (fig. 5).

Fig. 5 Debridement i lezionit dhe dekontaminimi i sipërfaqes radikolare nëpërmjet inserteve me ultratinguj të dedikuar.

Pasi është plotësuar kjo fazë thelbësore e kirurgjisë, është e mundur që të evidentohet shtrirja reale e defektit intrakockor (fig. 6).

Fig. 6 Aspekti intraoperativ i defektit intrakockor pas debridement.

Një membranë e llojit të riabsorbueshme vendoset në hapësirën interdentare dhe fiksohet në mënyrë të qëndrueshme në anën linguale; më pas një graft me biomaterial është pozicionuar në brendësi të defektit intrakockor (fig. 7, 8).

Fig. 7 Pozicionimi i një membrane të llojit të riabsorbueshëm të fiksuar në pjesën linguale.

Fig. 8 Një graft i llojit heterolog pozicionohet në brendësi të defektit intrakockor.

Membrana e llojit të riabsorbueshëm reflektohet në mënyrë bukale për mbrojtjen e biomaterialit dhe fiksohet me një kunj në titan (fig. 9).

Fig. 9 Membrana reflektohet në anën bukale për të mbrojtur graftin dhe fiksohet me anë të një kunji në titan.

Koha e fundit kirurgjikale përbëhet nga sutura me fije PTFE 5/0 që kryhet sipas teknikës së ruajtjes së papilës së thjeshtuar (SPPF) (fig. 10).

Fig. 10 Sutura me fije në PTFE 5/0 sipas teknikës së ruajtjes së papilës së thjeshtuar (SPPF).

Menaxhimi i periudhës post-operative parashikon një terapi antibiotike sistemike për një javë ( me bazë amoksiciline ose tetracikline) dhe terapi antiseptike lokale (klorheksidinë diglukonat 0,2%) për të kontrolluar fillimin e infeksioneve të plagës kirurgjikale dhe kontaminimin e materialit të rigjenerimit.

Suturat, nëse nuk përshkruhen ndryshe, përgjithësisht hiqen në ditën e 14; për të shmangur traumën mekanike në plagën kirurgjikale, pacientit i kërkohet që të shmangë larjen normale me furçë, kalimin e fillit interdentar dhe mastikacionin në zonën e operuar për një periudhë 6-10 javë.

Në fund të periudhës së shërimit është e mundur që të observohet statusi i indeve interdentare, që tregon rezultat të mirë të procedurës kirurgjikale (fig. 11).

Fig. 11 Aspekti i indeve interdentare në fund të periudhës së shërimit

Kontrollet pasuese të follow up, me anë të sondimit periodontal (fig. 12) dhe të ekzaminimit radiografik periapikal intraoral (fig. 13), lejojnë konstatimin e një zgjidhjeje të plotë klinike dhe radiografike të defektit intrakockor (follow-up për 12 muaj).

Fig. 12 Kartela periodontale post-operative (follow up pas 12 muajsh)

Fig. 13 Ekzaminimi radiografik periapikal intraoral: evidentohet zgjidhja e plotë e defektit intrakockor në ngarkesë të elementit 3.3 (follow up pas 12 muajsh)

Konkluzione
Fitimi i sulmit klinik dhe në përgjithësi, rezultatet klinike të marra nëpërmjet procedurave të GTR mund të mbahen për një kohë të gjatë të pacaktuar. Zgjedhja e saktë e teknikës kirurgjikale të indikuar për një rast specifik klinik është një nga çelësat e suksesit në GTR: së bashku me diagnozën, zgjedhja e strategjisë rigjeneruese është komponenti i planit të trajtimit që kërkon një vëmendje më të madhe.

Për të lejuar ruajtjen e papilës edhe në hapësirat interdentare më të vogla se 2 mm dhe/ose në elementet posteriorë, protokolli i ruajtjes së papilës së thjeshtuar (Simplified Papilla Preservation Flap [SPPF]) është konsideruar në mënyrë universale teknika kirurgjikale e zgjedhur.

Siç theksohet më lart, përpara ndërhyrjes do të jetë plotësisht e nevojshme që të përmbushet terapia shkakësore jo kirurgjikale me qëllim që të sigurohet mungesa e inflamacionit në ngarkesë të indeve të buta dhe një nivel i kënaqshëm i higjienës orale nga ana e pacientit.

Qëndrueshmëria në kohë e rezultateve të sjella sidoqoftë i nënshtrohet faktit që pacienti aderon në një program të rregullt të terapisë mbështetëse periodontale (Supportive Periodontal Therapy, SPT); ky program duhet të realizohet në bazë individuale për të garantuar një kontroll të përshtatshëm të biofilmit bakterial, të inflamacionit marginal dhe një largim nga zakonet e dëmshme si duhanpirja dhe është treguesi që përcaktuesi më i madh i ruajtjes së rezultateve klinike të arritura përbëhet nga faktorë që lidhen me pacientin, më shumë sesa ato të brendshëm që lidhen me teknikën kirurgjikale.

Përktheu: Valbona Spahia

Për të votuar duhet të vendosni kredencialet tuaja në Medikey

Interesant ( 47 votim / mesatar 3 )