Rikonstruksioni kirurgjikal periodontal dhe perimplantar i indeve të buta nëpërmjet grafteve autogjenike

Nga Lara Figini

Qëkur u fut për herë të parë, 50 vite më parë, grafti i indit të butë është përdorur gjithmonë në praktikën klinike për të shtuar trashësinë e indit gingival dhe mukozën, për të rivendosur një gjerësi të përshtatshme të indit të keratinizuar, për të korrigjuar mbrojtjet e mukogingivës dhe për të përmirësuar cilësinë e pjesës përreth dhëmbëve natyralë apo implanteve.

Mund të flasim për graft gingival të lirë dhe për graft lidhës.

Tipologjia e kërkimit dhe modaliteti i analizës
Në një kërkim të fundit, të publikuar në Journal of Periodontology në janar 2020, autorët kanë paraqitur studimet më të fundit dhe gjendjen aktuale rreth grafteve të indit të butë autogjen për të shtuar nivelin e indeve të buta që mbulojnë recesionet te dhëmbët natyralë por edhe në pjesët e implanteve.

Janë evidentuar indikacionet dhe parashikueshmëria e teknikave të graftit gingival të lirë dhe të graftit të indit lidhës (CTG), së bashku me rezultatet klinike dhe estetike. CTG mund të merren nga tuberoziteti i nofullës ose nga qiellza me mënyra të ndryshme që mund të kenë impakt në cilësinë e graftit dhe në sëmundshmërinë e pacientit.

Në punim është diskutuar edhe influencimi i CTG në trashësinë e indeve të buta dhe në gjerësinë e atyre të keratinizuar.

Rezultate
Ndërmjet komplikacioneve post-operative në rastin e grafteve të indeve të buta autogjene renditen kryesisht:
-hemorragjia në nivelin e pjesës dhuruese;
-ndryshime ndijore në qiellzë;
-infeksion.

Në veçanti, gjakrrjedhja intra-operative e zgjatur nga qiellza nuk është një ngjarje e rrallë duke u nisur nga teknika e kryer. Duke qenë se grumbullimi i indeve të buta duhet të limitohet nga regjioni i kaninit deri te rrënja e molarit të parë (ose, maksimumi, në zonën e molarit të dytë/tuberoziteti) shpesh disponibiliteti i graftit mund të jetë i papërshtatshëm në trajtimin e shumë pjesëve estetike.

Për më tepër, trashësia e mukozës palatale është një faktor tjetër i mundshëm që limiton grumbullimin palatal, sepse trashësia minimale e mbetur e indeve të buta në kockë është lidhur me një konsumim më të madh të analgjezikëve. Një mukozë palatale e hollë mund të shtojë riskun për zvogëlimin e tepërt të lembos primar (kur kryhen teknika me incizion në formë rrethore, katrore ose paralele).

Ndaj mjekët kanë treguar një interes më të madh për zëvendësimet e graftit autolog, si ADM, ose matrica e kolagjenit.

Konkluzione
Nga të dhënat e nxjerra nga ky rishikim, që duhet të konfirmohen me studime të tjera analoge, mund të dalim në përfundimin se prova të ndryshme të rëndësishme mbështesin kryerjen e grafteve të indit të butë autolog për rikonstruksionin kirurgjikal plastik periodontal dhe perimplantar dhe për shëndetin dhe estetikën e indeve të buta.

Trashësia e përshtatshme e indit dhe gjerësia e indit të keratinizuar duket se janë faktorë thelbësorë për shëndetin perimplantar. Teknikat me bazë graftet autogjene mund të konsiderohen më efikase për shtimin e indeve të buta perimplantare.

Implikime klinike
Ndërkohë që teknika e graftit gingival të lirë ende konsiderohet trajtimi i zgjedhjes së parë për shtimin e trashësisë së indeve të buta dhe të mukozës së keratinizuar të dhëmbëve dhe në pjesët implantare, grafti i indit lidhës ofron parashikueshmërinë maksimale për arritjen e një mbulimi radikolar të plotë dhe rezultatet estetike të larta.

Për më tepër:
Zucchelli G, Tavelli L, McGuire MK, Rasperini G, Feinberg SE, Wang HL, Giannobile WV. Autogenous soft tissue grafting for periodontal and peri-implant plastic surgical reconstruction. J Periodontol 2020 Jan;91(1):9-16.

Përktheu: Valbona Spahia