Lidhja midis Diabetit dhe Stomatologjisë sipas literaturës

Prof. Massimo Gagliani

Diabeti përfaqëson një nga patologjitë që, për tipologjinë e fillimit dhe mënyrën e diagnozës, merren më së shumti vlerësime specifike. Reflekset që sëmundja e diabetit ka përballë indeve orale kanë vënë re prej kohësh një ndjeshmëri më të madhe për fillimin e sëmundjes parodontale, me të gjitha pasojat që një evoluim i saj i shpejtë mund të sjellë.

Kjo ndjeshmëri ka një etiologji multifaktoriale, përfshin sferën gjenetike të vetë sëmundjes dhe si e tillë është me vështirësi e dominueshme.
Është gjithashtu e vërtetë që kontrolli me përpikmëri i treguesve glicemikë lehtëson dhe jo pak fillimin e shenjave dhe simptomave tipike të sëmundjes parodontale siç janë gjakrrjedhja gingivale, tërheqja apo hipertrofia e gingivës margjinale deri në shpërthimin e kuadrove akute tipike të abseceve parodontale.
Në bazë të këtyre masave paraprake dhe konsideratave shumë të rëndësishme është e dobishme të bëhet një reflektim jo sekondar: pacienti stomatologjik arrin në vëzhgimin e odonto-stomatologut pasi është paraqitur disa herë te mjeku i tij.

Në prani të një kuadri parodontal që shkakton shumë vuajtje verifikimi i gjendjes së përgjithshme të shëndetit të pacientit që, ndoshta për shkak të pakujdesisë, mund të mos jetë në dijeni të gjendjes së sëmundjes së diabetit, rezulton me shumë dobi.
Ashtu siç mund të jetë i dobishëm edhe hetimi paraprak mbi gjendjen e ndërhyrjes së rrezikut te pacientët të njohur si diabetikë që kanë vështirësi për të kontrolluar nivelet e glicemisë; mungesa e një vëzhgimi të tillë mund të përcaktojë komplikacionet në proceset e shërimit të plagëve që, mund të provokojnë ndërhyrje të mundshme pak a shumë të zgjeruara.
Zgjidhja e munguar e procedurave kirurgjike te pacientët diabetikë nuk është shumë e zakonshme por është gjithashtu një ngadalësim qartësisht i dukshëm në evoluimin e proceseve të shërimit.
Si përfundim, një pacienti të njohur si diabetik nuk i janë përjashtuar trajtimet stomatologjike, përkundrazi njohja e risqeve do të limitojë sekuencat e mundshme post-operatore kur këto të fundit të lidhen me procedurat e llojit kirurgjik; që të zbulohen nga ana e stomatologut situata parodontale veçanërisht të rënda dhe të forta ndaj terapisë shkaktare ose vëzhgimi i një farë ngadalësimi në proceset e shërimit pas ndërhyrjeve kirurgjike duhet të merren si shenja që prodhojnë dyshimin e një problematike të llojit diabetik, që do të kishte nevojë për hetime më serioze nga ana e mjekut.

Kjo, sigurisht, pa krijuar alarmime të kota në krahasim me rolet dhe raportet që një odonto-stomatolog i mirë duhet të ketë me kolegët e disiplinave të tjera në interesin primar të kujdesit të pacientit.

Nën kujdesin e: prof.: Massimo Gagliani, Koordinator shkencor i zonës stomatologjike të Gruppo EDRA

Përktheu: Valbona Spahia